Από πότε ο σεβασμός ανάμεσα στα δύο φύλα έγινε κλισέ;

Πρόσφατα έπεσε στα χέρια μου το εξής άρθρο στο περιοδικό LIFO. Αφορά την ισότητα και το σεβασμό μεταξύ των δύο φύλων, και κατά πόσο μερικές γυναίκες θεωρούν κάτι τέτοιο ενάντια στη θηλυκή τους φύση και τον... παραδοσιακό τους ρόλο ως γυναίκες. 
Δεν χρειάζεται περαιτέρω σχολιασμός. 
Απλά διαβάστε το και προβληματιστείτε. 

"Αγαπητή Α, μπα; δουλεύω σε μια από τις πιο παλιές και αξιοσέβαστες φεμινιστικές οργανώσεις της Αγγλίας. Το πρόβλημά μου είναι ότι κάθε φορά που ξεστομίζω τη λέξη φεμινιστική στην Ελλάδα όλες οι χανούμισσες δαιμονίζονται αυτόματα χρόνια τώρα. Έχω ακούσει ένα σωρό βλακείες από το εγώ πάντως να ξέρεις δεν είμαι φεμινίστρια, μέχρι αυτά χαλάσανε τους άντρες μας κτλ. Έχω απαντήσει με χίλιους τρόπους, αναλόγως τα κέφια. Έχω αποφύγει να πω τη λέξη-δαίμονα, αλλά φέτος στις διακοπές πρώτη φορά αγανάκτησα. Βαρέθηκα, τι να κάνω; Να αρχίσω να μοιράζω κοτετσόσυρμα στις κότες; Κυρίως με στεναχωρεί η αντίδραση αυτή όταν προέρχεται από μορφωμένες κοπέλες διαφόρων ηλικιών, δεν έχω να πω κάτι εναντι-Eυγενία

Όσο το διάβαζα τόσο μου ανέβαινε το αίμα στο κεφάλι. Δε μπορώ να καταλάβω πότε έγινε αξιογέλαστο να μιλάς για ισότητα, πώς γίνεται διάφορες «διάσημες» να μπορούν να διατυμπανίζουν περήφανα «εγώ δεν είμαι φεμινίστρια, τιμώ τη θηλυκότητά μου» και να μην τις παίρνουν με γιαούρτια. Τι να πω; Φαίνεται ότι μερικές νομίζουν ότι επειδή έχουν το «δικαίωμα» να φοράνε τακούνια και στρινγκ δεν υπάρχει κάτι άλλο να κατακτήσουν – ορίστε, φοράμε ό,τι θέλουμε, οδηγάμε, ψηφίζουμε, τι άλλο έχει μείνει;

Συμπάσχω και κατανοώ την αγανάκτησή σου. Ας δοκιμάσουμε να ξεχάσουμε τη θέση της γυναίκας παγκόσμια, γιατί θα μας φύγει το κεφάλι. Ας πούμε ότι αυτές οι γυναίκες που περιγράφεις νοιάζονται μόνο για την Ελλαδίτσα τους και για τίποτε άλλο στον κόσμο!

Όταν ο πεθερός αποθαρρύνει το γαμπρό να τις παντρευτεί επειδή δεν έχουν «ούτε ένα σπίτι», ίσως αναρωτηθούν. Όταν ο άντρας τους απαιτήσει να μοιράζονται όλα τα έξοδα στα δύο αλλά ταυτόχρονα γκρινιάζει ότι «το σπίτι είναι μπουρδέλο», ίσως αναρωτηθούν. Όταν ο άντρας τους τις ενθαρρύνει να δουλεύουν γιατί «τα έξοδα είναι πολλά» αλλά περιμένει κάθε μέρα φαγητό και τις κατηγορήσει ότι «δεν είναι καλές μάνες», ίσως αναρωτηθούν. Ίσως όταν τολμήσουν να πουν ότι δεν θέλουν να θηλάσουν και τις αντιμετωπίσουν σαν παιδοκτόνους, να αναρωτηθούν. Ίσως όταν κλάψει το μωρό  για εκατοστή φορά μέσα στη νύχτα και ο άντρας τους πει «ξύπνα, κλαίει το μωρό» και αλλάξει πλευρό, να αναρωτηθούν. Ίσως όταν αφιερώσουν άπειρες ώρες στο γραφείο και δε γίνουν ποτέ διευθύντριες, να αναρωτηθούν. Ίσως όταν η μητέρα τους πει (με περηφάνια!) «τι τη θες την καθαρίστρια, εγώ όλα μόνη μου τα κατάφερα,» να αναρωτηθούν. Ίσως όταν κανονίσουν να πάνε ταξίδι και ακούσουν από τις φίλες τους «και θα αφήσεις τα παιδιά μόνα τους τρεις μέρες;» να αναρωτηθούν. Ίσως όταν η πεθερά τους επαναλάβει για χιλιοστή φορά πώς τρώει ο Γιωργάκης τα γεμιστά, να αναρωτηθούν. Ίσως όταν ο Γιωργάκης τους πάρει για δώρο γενεθλίων μια σιδερώστρα, να αναρωτηθούν.

Ίσως όταν τολμήσουν να παραπονεθούν και οι μάνες τους απαντήσουν «η θέση σου είναι δίπλα στον άντρα σου», να αναρωτηθούν.

Αν δεν αναρωτηθούν και τότε, ευτυχώς που υπάρχουν γυναίκες σαν κι εσένα."