Στείλτε το ερώτημα/ απορία/ πρόβλημα/ θέμα σας στο vassiasar@gmail.com και δείτε την απάντησή μας αναρτημένη σε αυτή τη στήλη (μαζί με την ερώτησή σας). Προσπαθήστε να είστε σαφείς και ειλικρινείς (κυρίως με τον εαυτό σας).
Μην περιμένετε μαγικές συνταγές, γιατί δεν υπάρχουν. Υπάρχουν μόνο προτάσεις για δοκιμή, για επανάληψη, για υπομονή, για απόρριψη, για έλεγχο. Περιμένουμε τις απορίες σας!
ειμαστε 8 χρονια παντρεμενοι με δυο παιδια 8 και 6 χρονων. Εδω και 6 μηνες ειμαστε σε διασταση αλλα ξερω οτι υπαρχει πολυ αγαπη και απο τους δυο μας, η γυναικα μου, μου λεει οτι δεν νοιωθει τιποτα για μενα, οτι δεν μ αγαπαει και οτι κουραστηκε να προσπαθει για την σχεση μας. Η γυναικα μου ειχε πολυ δυσκολα παιδικα χρονια με δυο χωρισμους των γονιων της και με σεξουαλικη κακοποιηση απο τον αδερφο της, με συνεπεια, να μην μπορει να συγχωρει ( ουτε τον εαυτο της ), να εχει την αποψη οτι η αγαπη ειναι ιδιοτελης πραξη και οταν κλειδωνεται συναισθηματικα να μην κανουμε ερωτα για μεγαλα διαστηματα. Εγω απο την αλλη πιστευω στην ανιδιοτελη αγαπη, εχω μαθει να συγχωρω, βλεπω θετικα την ζωη και τα προβληματα της. Αυτο που θελω να ρωτησω ειναι αν ΤΟ ΠΛΗΓΩΜΕΝΟ ΠΑΙΔΙ που κρυβεται πισω απο την συμπεριφορα της γυναικας μου, πρεπει να της το βγαλω εγω με προκληση ή μονη της ? Εχουμε παει ολο αυτο το διαστημα 5 φορες σε ψυχολογο και η γυναικα μου επικαλειται οτι δεν την εχει αγγιξει ακομα αν και νοιωθει ανετα αλλα πιο πολυ οτι ερχεται μαζι μου για να βοηθησει εμενα ο ψυχολογος . Τι λετε ? Τι μπορω να κανω ? ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ ΣΑΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρος Ανώνυμο - 17/2/2013
ΑπάντησηΔιαγραφήΣίγουρα τα δύσκολα παιδικά χρόνια της γυναίκας και συνεπώς οι ψυχολογικοί συνειρμοί που έχει γύρω από τις ανθρώπινες σχέσεις είναι κάτι το οποίο παίζει μεγάλο ρόλο στο γάμο σας. Η καταπίεση και η κακοποίηση που έχει υποστεί δεν είναι κάτι που κανείς μπορεί να το ξεπεράσει ή να το επιλύσει μέσα σε 5 συνεδρίες. Αν δεν την ικανοποιεί ο σύμβουλος που επισκέπτεσθε, αναζητείστε κάποιον άλλο. Η διαδικασία αυτή του "ξεκλειδώματος" κρατάει μήνες και χρόνια, μερικές φορές.
Εσείς από τη μεριά σας, συνεχίστε να είστε μαζί της υπομονετικός και να συζητάτε μαζί της όσο περισσότερο γίνεται. Μέσα από τη συζήτηση θα ανακαλύψετε τι είναι αυτό που της λείπει, γιατί θέλει να χωρίσετε, τι είναι αυτό που την κούρασε στη σχέση σας και αν μπορείτε να κάνετε κάτι από κοινού προκειμένου να το διορθώσετε.
Αν πάλι, ύστερα από αυτή την προσπάθεια, δεν μπορείτε να την βοηθήσετε ή δεν σας αφήνει να το κάνετε, τότε θα πρέπει να της αφήσετε χώρο και χρόνο για να πάρει την απόφασή της. Όταν όλα έχουν ειπωθεί και αναλυθεί, θα πρέπει ο καθένας να πάρει την ευθύνη της ζωής του και να υπερασπιστεί την επιλογή του. Εάν υπάρχει ακόμα χώρος για προσπάθεια και μία δεύτερη ευκαιρία, αξιοποιήστε τον.
Σας εύχομαι ό,τι καλύτερο στο γάμο σας και τη ζωή σας. Είμαι εδώ για ό,τι χρειαστείτε.
Αγαπητή κα Σαρανταπούλου,
ΑπάντησηΔιαγραφήτο πρόβλημα μου είναι η έντονη ανταγωνιστικότητα και οι εξαιρετικά κακές σχέσεις ανάμεσα στις δύο κόρες μου, ηλικίας 13 και 15 ετών. Τα δύο κορίτσια είναι αρκετά διαφορετικοί χαρακτήρες: η μεγαλύτερη είναι πιο συνεπής και πειθαρχημένη, η μικρότερη δεν υπακούει σε κανενός είδους κανόνα και γενικά ανταποκρίνεται στα "καθήκοντα της" πολύ δύσκολα και όχι ικανοποιητικά. Η μεγαλύτερη συγκρίνοντας τον εαυτό της με τη μικρή θεωρεί τον εαυτό της τέλειο, κάτι που απέχει πολύ από την πραγματικότητα, και επειδή θεωρεί ότι μεροληπτούμε υπέρ της μικρής αμύνεται με προσβολές και πολύ δηκτικούς και άδικους χαρακτηρισμούς προς την αδερφή της. Η μικρή από την άλλη, ζει στον κόσμο της, παίζει πολλές ώρες στο internet, δεν συμμετέχει στις δουλειές του σπιτιού, είναι αδιάφορη σχεδόν για τα πάντα εκτός από το παιχνίδι και κάποια στιγμή μετά από τις επιθέσεις της αδερφής της ανταποδίδει την επιθετικότητα και την εχθρότητα. Προσπαθώ πολύ σκληρά σε κάθε κατεύθυνση με πολύ φτωχά αποτελέσματα. Ούτε την μικρή καταφέρνω να πείσω επαρκώς ότι πρέπει να είναι συνεπής, ούτε τη μεγάλη ότι μ' αυτή τη συμπεριφορά δεν θα βρει το δίκιο της ποτέ. Μια φορά μόνο, δοκίμασα τη συμβουλή σας να γράψει η κάθε μία σ' ενα χαρτί τρία προτερήματα της άλλης και λειτούργησε πολύ καλά. Τι άλλο να κάνω; Σας παρακαλώ βοηθήστε με. Δεν αντέχω να βλέπω τα παιδιά μου να βρίσκονται σε συνεχή διαμάχη. Θα πρέπει να υπάρχει κάποια λύση.
Προς Ανώνυμο 4/4/2013
ΑπάντησηΔιαγραφήH αλήθεια είναι ότι τα αδέρφια του ίδιου φύλου είναι κατά κανόνα αρκετά ανταγωνιστικά μεταξύ τους. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η κατάσταση μέσα στην οικογένεια δεν μπορεί να βελτιωθεί και να βρείτε πιο "ειρηνικούς" και αρμονικούς τρόπους για να συνυπάρχετε.
Αρχικά, θα πρέπει να προσπαθήσετε έτσι ώστε να μην προβάλλεται η μία κόρη περισσότερο από την άλλη ή να μην τραβάει πάνω της περισσότερη προσοχή. Με άλλα λόγια, πρέπει να προωθήσετε περισσότερο την ιδέα της διαφορετικότητας: καθένας είναι διαφορετικός, και ο ένας έχει τα Α καλά στοιχεία, ενώ ο άλλος έχει τα Β. Και αυτό είναι μία χαρά. Δεν χρειάζεται να είναι η μία αντιγραφή της άλλης, ούτε να συγκρίνονται μεταξύ τους (ούτε εσείς ούτε κανένας άλλος να τις συγκρίνει).
Προς αυτή την κατεύθυνση, αυτό που προτείνω εγώ σε γονείς παιδιών του ίδιου φύλου είναι να περνάνε λίγο χρόνο χωριστά με το καθένα. Και για να μην υπάρξουν πάλι συγκρίσεις (π.χ. "Με μένα έκατσες μισή ώρα, με την αδερφή μου γιατί έκατσες μία ώρα;"), θα πρέπει να το συμφωνήσετε όλοι μαζί, ποια μέρα και ώρα βολεύει να περάσετε το χρόνο σας με τη μία κόρη και ποια μέρα και ώρα με την άλλη. Αφού αναρτήσετε την όποια απόφαση πάρετε σε ένα εμφανές σημείο, τότε θα πρέπει να σκεφτείτε πώς θα περάσετε αυτόν τον μοναδικό χρόνο που θα έχετε. Θα πρότεινα να είναι μία βόλτα έτσι ώστε να είστε εντελώς μόνες και να μην υπάρχει "θόρυβος" και παρεμβολές από τα άλλα μέλη της οικογένειας. Θα δείτε, λοιπόν, ότι σε αυτές τις βόλτες θα έχετε την ευκαιρία να μιλάτε για θέματα που απασχολούν μόνο εσάς τις δύο ή που αφορούν μόνο την κόρη σας, θα έχετε τα μυστικά σας, θα σας ανοίγεται πολύ περισσότερο, κι έτσι θα νιώθει μοναδική και ξεχωριστή στην καρδιά σας. Εκεί θα μπορέσετε να τις πείσετε και το πόσο λάθος κάνουν που η μία δεν βοηθάει στις δουλειές του σπιτιού και η άλλη που είναι επιθετική, όχι γιατί η άλλη κόρη τα κάνει καλύτερα, αλλά γιατί στεναχωρεί εσάς και δεν περνάτε κανείς καλά μέσα στο σπίτι σαν οικογένεια. Κάθε πράγμα μπορεί να εισακουστεί, φτάνει να το πείτε την κατάλληλη στιγμή και με τη σωστή διάθεση. Σε αυτές τις βόλτες, λοιπόν, θα πρέπει να της τονίζετε κάθε φορά ότι οι δεξιότητες, η προσωπικότητα και τα ταλέντα που έχει είναι μοναδικά και γι' αυτά και μόνο είστε περήφανη. Δεν χρειάζεται να μοιάσει ή να συγκριθεί με κανέναν άλλο για να κερδίσει την καρδιά σας. Γιατί, πιστέψτε με, όλος αυτός ο ανταγωνισμός γίνεται για μία θέση στην καρδιά της μαμάς.
Περάστε λοιπόν χρόνο με την καθεμία και διδάξτε τις έτσι ότι είναι ξεχωριστές και όχι αλληλοσυμπληρούμενες.
Είμαι στη διάθεσή σας για ό,τι άλλο προκύψει.
Αγαπητή κυρία Σαραντοπούλου,
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο πρόβλημά μου είναι οι κρίσεις πανικού που με διακατέχουν, μαζί με άγχος, κατάθλιψη, νεύρα κλπ. Εξάλλου όλα αυτά πάνε πακέτο. Πέρασα σχετικά δύσκολα παιδικά χρόνια. Ο πατέρας μου ήταν αλκοολικός, αλλά δεν με είχε πειράξει ποτέ. Με αγαπούσε πάρα πολύ. Τον έχασα ξαφνικά στα 22 μου χρόνια από ανακοπή καρδιάς. Η μητέρα μου όμως ήταν πάντα το αφεντικό της οικογένειας: ήταν πολύ σκληρή και εξακολουθεί να είναι, χτυπούσε πολλές φορές τον πατέρα μου μπροστά μου, έκανε αυτή κουμάντο στο σπίτι, είχα φάει πολλές φορές ξύλο.Οταν πέθανε ο πατέρας μου, μετά από 2 χρόνια χάνω τη γιαγιά μου που έμενε μαζί μας!!! Αρραβωνιάζομαι και μετά από 3 χρόνια παθαίνει εγκεφαλικό στο δωματιό μου και πεθαίνει!! μετά από 3 μέρες έπαθα την πρώτη κρίση πανικού!!! Από τότε, δηλαδή από το 2003 ταλαιπωρούμαι με χίλια δυο ψυχοφάρμακα, αλλά με καμία καλυτέρευση!!! Τώρα μου συστήνει ο γιατρός να πάρω seropram με lexotanil, αλλά κυριολεκτικά τα βαρέθηκα!! Μήκως υπήρχε καμία άλλη λύση; περιμένω με αγωνία την απάντησή σας!!!
Ανώνυμη 12/06/2014
Πραγματικά λυπάμαι για όλες αυτές τις απώλειες που βιώσατε στη ζωή σας. Καταλαβαίνω πόσο μεγάλο βάρος κουβαλούσατε για μεγάλο χρονικό διάστημα ή ίσως κουβαλάτε ακόμα.
ΔιαγραφήΊσως να νιώθετε εγκλωβισμένη μέσα σε όλες αυτές τις εμπειρίες και τις αναμνήσεις. Να έχουν συσσωρευτεί τόσα πολλά μέσα σας που σας πνίγουν.
Απελευθερώστε όλες αυτές τις σκέψεις. Η πρότασή μου είναι να μιλήσετε σε κάποιον. Είτε με φάρμακα είτε χωρίς, η συμβουλευτική μπορεί να σας βοηθήσει να απεμπλακείτε από αυτή την πίεση και να μπορέσετε να συνεχίσετε τη ζωή σας μέσα από ένα νέο πρίσμα.
Είμαι στη διάθεσή σας για οτιδήποτε χρειαστείτε.
Αγαπητή "τζινι",
ΑπάντησηΔιαγραφήΈλαβα το μήνυμά σας, αλλά πήρα την πρωτοβουλία να μην το αναρτήσω στη σελίδα. Ο λόγος είναι καθαρά γιατί ήθελα να προστατέψω την προσωπική σας ζωή, δεδομένου ότι το μήνυμά σας περιέχει αρκετά προσωπικά στοιχεία για εσάς και την οικογένειά σας.
Για το λόγο αυτό, θα ήθελα να μου στείλετε στο vassiasar@gmail.com ένα mail, έτσι ώστε να σας απαντήσω προσωπικά και όχι μέσα στο blog.
Περιμένω νέα σας.
Να έχετε μία όμορφη μέρα!