Η μάσκα (του τρόμου)

Όταν ξαφνικά την ρώτησες "Πώς νομίζεις ότι θα πεθάνεις;", δεν ήταν τόσο για να μάθεις το δικό της φόβο, όσο για να της εκμυστηρευτείς το δικό σου. Ναι, ήσουν σε ηλικία όπου τέτοιου είδους ερωτήσεις πρέπει να αφήνονται ελεύθερες και να μην κατακρίνονται, γιατί, όπως λένε και οι ειδικοί, "το παιδί πρέπει να μάθει να εκφράζεται ελεύθερα και να επικοινωνεί τις απόψεις του". 

"Εγώ", συνέχισες χωρίς να περιμένεις την απάντησή της, "φοβάμαι ότι θα πνιγώ στη θάλασσα". Σε κοίταζε με κάτι μεγάλα μάτια και ένα βλέμμα που δήλωνε δύο πράγματα. Είτε είχε κι εκείνη τον ίδιο φόβο με σένα. Ή δεν πίστευε που άκουγε μία τόσο φρικτή αλήθεια με τόσο αποστομωτική ψυχραιμία. Κάτι σαν να το έχεις κανονίσει να γίνει έτσι και πλέον το έχεις πάρει απόφαση. Δεν υπάρχουν περιθώρια για δράματα πια. 

"Νομίζω πώς θα με παρασύρει κάποιο ρεύμα μέσα στα πολύ βαθιά ή το αεροπλάνο που θα βρίσκομαι θα πέσει μέσα στη θάλασσα και θα πνιγώ. Κάπως έτσι πάντως θα γίνει." Τι μπορούσε να απαντήσει εκείνη τη στιγμή σε όλα αυτά που άκουγε; Τίποτα. Θα το καταλάβαινες. Ή να έκανε ότι δεν ταράχτηκε καθόλου και να μιλούσε και για το δικό της φόβο. Όπως κι έκανε. Κι όμως η φωνή της και τα δάχτυλα που έπαιζαν νευρικά το ένα μέσα απ' τ' άλλο έδειχναν ότι για κείνη ήταν άβολη αυτή η κουβέντα. Δεν είχε προετοιμαστεί για κάτι τέτοιο.  

Για σένα όμως κάτι -έστω μικρό- άλλαξε. Μία που το εξομολογήθηκες και μία που ο φόβος αυτός σαν κάπως να μίκρυνε μέσα σου. Την επόμενη κιόλας μέρα πήρες τη μάσκα σου και πήγες με φόρα και τόλμη προς τη θάλασσα. Ναι, αυτή τη φορά θα κολυμπήσεις πιο βαθιά απ' ότι συνήθως. Δεν θα κάτσεις να πλατσουρίσεις στα ρηχά και μετά από δέκα λεπτά να προφασιστείς ότι κουράστηκες. 

Βέβαια, ενώ είχες αποφασίσει ότι θα νικήσεις αυτό το φόβο για τη θάλασσα, μάλλον είχες σκεφτεί να προχωρήσεις σταδιακά στη "θεραπεία" σου. Συστηματική απευαισθητοποίηση, θα έλεγαν οι ψυχολόγοι, δηλαδή βαθμιαία κλιμακωτή έκθεση στο φοβικό αντικείμενο. Είπες λοιπόν ότι θα εξοικειωθείς με τη θάλασσα, τα βαθιά νερά, αλλά δεν ήσουν ακόμη έτοιμη για το άγνωστο. Έτσι, πήρες τη μάσκα μαζί έτσι ώστε να βλέπεις τι γίνεται κάτω από τα πόδια σου και ποιος "κίνδυνος" παραμονεύει. 

Φοράς για πρώτη φορά τη μάσκα και προσπαθείς να μη σκέφτεσαι αυτή την πίεση και τον περιορισμό στο πρόσωπό σου, στη μύτη σου, το στόμα σου... όχι, όχι, δεν είναι αυτό το θέμα μας τώρα, πρέπει να επικεντρωθείς στη θάλασσα. Είσαι ήδη σε σημείο όπου δεν πατάς τα πόδια σου στο βυθό και έχεις φορέσει τη μάσκα. Έτοιμη για την πρώτη βουτιά.


Είσαι κάτω από το νερό. Μα που πήγε όλος αυτός ο κόσμος; Όταν είχες το κεφάλι σου έξω η θάλασσα ήταν γεμάτη κόσμο. Τώρα που είναι όλοι αυτοί; Σαν η θάλασσα να σου υπενθυμίζει κάτι που ήδη ξέρεις, αλλά πολλές φορές ξεχνάς. Ότι έξω σου είσαι μες στον κόσμο, αλλά μέσα σου πάντα ολομόναχος. 

Ξαφνικά όλα μεγεθύνονται. Και πρώτα απ' όλα οι ήχοι από το ίδιο το σώμα σου. Η αναπνοή σου ακούγεται πολύ δυνατά στ' αυτιά σου. Σαν κάποιος να έβαλε ένα μικρόφωνο στα πνευμόνια σου. Οι ανάσες σου είναι ηχηρές. Και όχι μόνο. Και γρήγορες και κοφτές. φ-φ-φ-φ-φ-φ. Δεν αναπνέεις καλά. Θα πνιγείς; Θα πνιγείς. Θα πνιγείς. Θα πνιγείς! Έξω το κεφάλι. Κολύμπι προς τα ρηχά. Βγάζεις τη μάσκα. Ανάσες κανονικές πια. 

Δεν το βάζεις κάτω. Άλλη μια προσπάθεια. Κι άλλη μία. Κάθε φορά και λίγο παραπάνω μέσα στο νερό. Κάθε φορά και λίγο πιο βαθιά. Κάθε φορά και πιο αργές ανάσες. φ......φ......φ......φ......φ...... Ώσπου στο τέλος, ο βυθός σ' αρέσει, η ώρα περνάει χωρίς να το καταλάβεις, ο φόβος αναμειγνύεται με δέος. Τι όμορφη που είναι η θάλασσα! Κι εκείνα τα καβουράκια... Κι εκείνη η αγέλη μικρών ψαριών... Κι εκείνο το μεγάλο ψάρι-αχ και να 'ξερες πώς το λένε... 

Αλήθεια, πώς ξεκίνησε όλος αυτός ο φόβος; Ψάχνεις μέσα στο μυαλό σου ιστορίες και εμπειρίες από τη θάλασσα της παιδικής σου ηλικίας. Χμμ, κάτι βρίσκεις... Δεν ξέρεις αν είναι αυτό, αλλά η πρώτη-πρώτη εικόνα που έχεις στο μυαλό σου από τη θάλασσα είναι εκείνη η μαύρη, σκοτεινή θάλασσα που σε πήγαιναν κάθε καλοκαίρι όταν ήσουν πολύ μικρή. Στα ρηχά της είχε πολλά πολλά καβούρια που σου τσιμπούσαν συνεχώς τις πατούσες. Λίγο πιο μέσα, κι ενώ ακόμα πατούσαν τα μικρά σου πόδια κάτω, είχε μια "θάλασσα" από μαύρα, πυκνά και ψηλά φύκια, που ποτέ δεν ήξερες τι μπορεί να υπάρχει μέσα τους και κάθε φορά που πλησίαζες "έτρεχαν" να σου γλείψουν τα πόδια. Ναι, αυτή η εικόνα είναι μία από τις πιο τρομακτικές που καρφώθηκε στο μυαλό σου δίπλα στη λέξη "θάλασσα". Σίγουρα και κάτι άλλο βοήθησε για να μεγαλώσει αυτό τον φόβο και να φέρει τη "θάλασσα" δίπλα στο "θάνατο", αλλά θα το βρεις σε κάποια άλλη ανυποψίαστη στιγμή. 

Όταν χόρτασες από το βυθό και έβγαλες το κεφάλι σου έξω από τη θάλασσα, ένα μικρό κομμάτι μέσα σου ένιωσε νικητής. Όχι ότι έκανες τίποτα σπουδαίο, αλλά κατάφερες να μην τρομοκρατηθείς από τον ίδιο σου το φόβο και να τον αντιμετωπίσεις κατάματα. Προφανώς και ακόμα φοβάσαι ότι το τέλος σου μπορεί να έρθει μέσα στη θάλασσα. Προφανώς και μερικές φορές η ανάσα σου γίνεται γοργή και κοφτή όταν είσαι μέσα στο νερό. Αλλά τουλάχιστον αυτό δεν σε εμπόδισε από τότε να κολυμπήσεις στα βαθιά, να μπεις μέσα σε θάλασσες με ρεύματα, να πάρεις αεροπλάνο που περνάει πάνω από θάλασσα, να ταξιδέψεις με καράβι, βάρκα, πλοιάριο ή να κάνεις διακοπές σε νησί. Τη θάλασσα, τη μυρωδιά της, τα χρώματά της, τις εναλλαγές της διάθεσής της, την πολυμορφία της, δεν τα αλλάζεις με τίποτα. 

Να σου πω τι έμαθες από όλο αυτό; 

Μην φοβάσαι τον φόβο. 
Μην φοβάσαι το άγνωστο. 
Μην φοβάσαι τον εαυτό σου. 
Μην φοβάσαι τα λάθη. 
Μην αφήσεις το φόβο να σε ελέγξει. 
Μην προσπαθήσεις να ξεφορτωθείς το φόβο σου. 
Μάθε να ζεις με αυτόν. 
Αντικατέστησέ τον με την περιέργεια. 
Αναγνώρισε αυτό που φοβάσαι και νίκησέ το. Αυτό σημαίνει ότι μεγαλώνεις. 
Ότι γίνεσαι δυνατότερος και σοφότερος. 

Ο φόβος σου δεν θα αποτρέψει την αποτυχία, την απώλεια, το θάνατο. Αλλά μπορεί να αποτρέψει τις όμορφες στιγμές στη ζωή σου. 

Όλα όσα επιθυμείς, βρίσκονται στην απέναντι πλευρά του φόβου. 

Ο δικός σου φόβος...;