"Μη γελάς. Δεν είναι αστείο."

Η Γ. και η μικρή της αδερφή Π. βρίσκονται στο δωμάτιό τους και παίζουν. Κάποια στιγμή ακούγονται φωνές. Οι φωνές γίνονται τσιρίδες και οι τσιρίδες κλάματα. Πηγαίνω προς το δωμάτιό τους. Η μικρή Π. έχει στεναχωρηθεί επειδή η Γ. δεν της δίνει να παίξει με εκείνο το πορτοκαλί το μπουκαλάκι που βγάζει σαπουνόφουσκες, ενώ το δικαιούται αφού το δικό της έχει χαλάσει. Για μια στιγμή σκέφτομαι "Αχ, τι μεγάλη φασαρία για ένα τόσο μικρό και ασήμαντο θέμα. Μακάρι να είχα τα προβλήματά τους..." και αποφασίζω να μην εμπλακώ στον καυγά. Η μόνη μου αντίδραση να τις κοιτάξω και απλώς να χαμογελάσω. 


Όμως το σύμπαν αποφάσισε να μου δώσει ένα μάθημα γι' αυτή μου την αντίδραση. Η μικρή Π. με κοιτάει μέσα από το χεράκια της με τα οποία είχε καλύψει το πρόσωπό της για να κλάψει και μου λέει "Όχι...". Σηκώνει το δείκτη της και τον κουνάει αριστερά-δεξιά προς το μέρος μου. "Όχι, δεν είναι αστείο. Μην γελάς". 


Χαστούκι. 
Δυνατό. 
Πόνεσε. 
Ήταν αλήθεια αυτό που είπε. Μεγάλη αλήθεια. Το γεγονός ότι εμένα μου φάνηκε αστείο ένα τέτοιο θέμα, δεν μου έδινε κανένα δικαίωμα να γελάσω, αφού γι' αυτήν ήταν πολύ σημαντικό εκείνη τη δεδομένη στιγμή. Ναι, σίγουρα, δεν συγκρίνεται με τα άλυτα παγκόσμια προβλήματα που αντιμετωπίζει ο πλανήτης μας την παρούσα φάση, αλλά εδώ μιλάμε για το σεβασμό στα συναισθήματα κάποιου τη στιγμή εκείνη που τα βιώνει. 


Αλήθεια, πόσες είναι εκείνες οι φορές που έχει έρθει κάποιος δίπλα σου ενώ είσαι στεναχωρημένος, θλιμμένος, απελπισμένος και το μόνο πράγμα που σου έχει πει είναι "Έλα, μωρέ, πώς κάνεις έτσι; Δεν είναι δα και τόσο σπουδαίο... Να δεις που σε λίγο καιρό θα το έχεις ξεχάσει..." Ναι, ίσως, αλλά τι γίνεται τώρα; Εδώ και τώρα αυτό που νιώθω είναι ΑΥΤΟ και πρέπει να το σεβαστείς και να συγχρονιστείς μαζί μου, αλλιώς εκπέμπουμε απλά σε διαφορετικά μήκη κύματος και απλά, δεν με ακούς. Δεν με ακούς πραγματικά και δεν νοιάζεσαι πραγματικά γι' αυτό που νιώθω και γι' αυτό που έχω ανάγκη αυτή τη στιγμή. Γιατί να πρέπει να προσπεράσω, να χλευάσω, να ντραπώ επειδή θέλω να διαμαρτυρηθώ, να θυμώσω, να στεναχωρηθώ, να πονέσω ή να κλάψω; Δεν ανήκουν και αυτά μέσα στη γκάμα των συναισθημάτων τα οποία πρέπει να απελευθερώσω και να εκφράσω, αλλά και να μάθω να χειρίζομαι; 


Την επόμενη φορά λοιπόν που θα εκραγώ, θα δακρύσω, θα πονέσω και κάποιος προσπαθήσει να υποβιβάσει τα συναισθήματά μου, να με κάνει να γελάσω και να ξεφύγω από αυτό που πραγματικά νιώθω ανάγκη να κάνω εκείνη τη στιγμή, θα ακολουθήσω τις οδηγίες της μικρής (και σοφής) Π.: Θα κουνήσω τον δείκτη μου αριστερά-δεξιά μπροστά του και με σοβαρό ύφος θα του πω "Όχι. Μην γελάς. Δεν είναι αστείο." 


Όταν μία τετράχρονη σου παραδίδει μαθήματα συναισθηματικής νοημοσύνης. 

Μάθε να φεύγεις

Σε κάθε είδους διαπραγμάτευση, η ικανότητά σου να "φεύγεις" είναι το πιο δυνατό σου εργαλείο. 


Εκείνοι που μπορούν να "φύγουν" από μία διαπραγμάτευση -μεταφορικά να φύγουν, όχι να σηκωθούν και να γυρίσουν την πλάτη στον άλλο- είναι σε πιο ισχυρή θέση. Εκείνοι που είναι πεπεισμένοι ότι είναι ανάγκη να συνεχίσουν να "παζαρεύουν" είναι σε πιο αδύναμη θέση. 


Αυτό είναι αλήθεια για περιπτώσεις όπως όταν αγοράζουμε ένα αυτοκίνητο ή ένα σπίτι, όταν χαζεύουμε στη λαϊκή αγορά ή όταν προσπαθούμε να διεκδικήσουμε μία αύξηση. 


Αυτό είναι επίσης αλήθεια και για όλα τα άλλα πράγματα στη ζωή. 


Να ξέρεις ότι δεν υπάρχει σχεδόν τίποτα από το οποίο δεν μπορείς να φύγεις. 


Αν είσαι πεπεισμένος ότι χρειάζεσαι ένα ωραίο σπίτι με μία εντοιχισμένη μεγάλη ντουλάπα, ξύλινα πατώματα και τεράστια κουζίνα, να ξέρεις ότι είσαι σε αδύναμη θέση. Θα ξοδέψεις πολύτιμες ώρες από τη ζωή σου και ένα μεγάλο κεφάλαια από τις αποταμιεύσεις σου προκειμένου να το αποκτήσεις. Κάποιος άλλος που ξέρει ότι αυτά τα πράγματα δεν είναι απολύτως αναγκαία για τη ζωή του, μπορεί να "φύγει" από αυτό, χωρίς να χρειαστεί να ξοδέψει τόσα χρήματα, τόσο κόπο και τόσο χρόνο σε αυτού του είδους το σπίτι. 


Αν είσαι πεπεισμένος ότι χρειάζεσαι έναν καφέ Starbucks grande latte κάθε μέρα ή ένα iPhone ή ένα iPad ή ένα SUV ή Mini Couper ή BMW... είσαι σε αδύναμη θέση, επειδή δεν μπορείς να παραιτηθείς από αυτές τις επιθυμίες σου. Κάποιος άλλος μπορεί να έχει καταλάβει ότι αυτά δεν είναι απαραίτητα συστατικά για την ευτυχία, και μπορεί να "φύγει". 


Αν ξέρεις ότι ο άνθρωπός σου που σου φέρεται με άσχημο τρόπο (αλλά πιστεύεις ότι κάποια μέρα θα αλλάξει, επειδή σε αγαπάει) δεν είναι απαραίτητο να σε κάνει να νιώσεις ευτυχισμένος, τότε μπορείς να φύγεις. Αν ξέρεις ότι μπορείς να είσαι ευτυχισμένος και μόνος σου, και ότι δεν χρειάζεσαι κανένα άλλο να σε κάνει να νιώσεις ευτυχισμένος, μπορείς να φύγεις. 


Αν ξέρεις ότι δεν υπάρχει τίποτα από το οποίο δεν μπορείς να ξεφύγεις, τότε μπορείς να γλιτώσεις από τον εαυτό σου πολύ χρόνο, πολύ χρήμα, πολύ... από σένα. Μπορείς να γλιτώσεις από πολλούς πονοκεφάλους και ταχυκαρδίες. Και από πολύ πόνο. 


Δεν είναι ανάγκη να "φεύγεις" από όλα. Αλλά τουλάχιστον να ξέρεις ότι μπορείς να φύγεις, αν το θελήσεις. Και όταν το κόστος της διαπραγμάτευσης είναι πολύ μεγάλο, πολύ ψυχοφθόρο, τότε... φύγε.