Η αρκούντως καλή μαμά

Η αρκούντως καλή μαμά είναι αυτή...

...που αποδέχεται την αγάπη που το παιδί της νιώθει γι' αυτή, αλλά επίσης αποδέχεται και το θυμό που μπορεί κάποτε αυτό να νιώσει για κείνη.

...που δέχεται ότι παρόλο που υπεραγαπάει το παιδί της, θα υπάρξουν και στιγμές στην κοινή τους ζωή που θα θέλει να το "πνίξει" από τα νεύρα της. 

...που το άλλο πρωί θα είναι δίπλα στο παιδί της, παρόλο που την προηγούμενη μέρα δέχτηκε επίθεση (λεκτική, σωματική, συναισθηματική) από αυτό, γιατί δεν ήταν καλή μαμά και δεν έκανε όλα τα χατήρια του. 

...που δέχεται τα αρνητικά συναισθήματα (τόσο τα δικά της όσο και του παιδιού της) χωρίς απαραίτητα να σημαίνει ότι κάθε φορά που αυτά έρχονται στην επιφάνεια, η σχέση μεταξύ τους καταστρέφεται.

...που δεν χρειάζεται να τα κάνει όλα τέλεια, που δεν κρίνει τους άλλους επειδή δεν είναι τέλειοι, και που μαθαίνει στο παιδί της την ανάγκη της μη τελειότητας και της διαφορετικότητας ανάμεσα στους ανθρώπους. Και το παιδί της χαίρεται γι' αυτό γιατί έχει πολύ άγχος η κορυφή και η αναζήτηση της τελειότητας. 

...που δεν συγκρίνει τον εαυτό της με τις άλλες μαμάδες, μεταφέροντας στο παιδί αυτή την ψυχαναγκαστική λογική της αδιάκοπης σύγκρισης. 

...που κάποιες στιγμές θα σκέφτεται τη δουλειά της, το σύντροφό της, τους φίλους της, περισσότερο από το παιδί της, και αυτό θα είναι ΟΚ. 

...που ξέρει πότε να αφήσει το παιδί της να προσπαθήσει -και να του δώσει έτοιμες λύσεις- γιατί έτσι θα του δώσει διπλό δώρο: και την δυνατότητα να μάθει και την ικανοποίηση ότι μπορεί να τα καταφέρει μόνο του. 

...που δεν τρέφεται από τις εμμονές της (δικές της ή του περίγυρου) να είναι υπέροχη, αστραφτερή, επιτυχημένη, υποστηρικτική, ευγενική, γενναιόδωρη και σοφή όοοολη την ώρα. 

...που δεν του κρύβει τα προβλήματα της ζωής, γιατί έτσι το μαθαίνει να ζει στον πραγματικό κόσμο και όχι σε ένα παραμύθι, και αυτό αργότερα στη ζωή του θα το βοηθήσει να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις καλύτερα. 

...που όταν αποτυγχάνει, προσπαθεί ξανά. 

...που αφήνει τα συναισθήματά της να εκφραστούν, δεν τα καταπιέζει και τα συζητά με το παιδί της, δίνοντας του έτσι το καλύτερο μάθημα συναισθηματικής αγωγής και μαθαίνοντάς του ότι δεν είναι κακό να νιώθεις, αλλά κακό είναι να μην ξέρεις τι νιώθεις και γιατί. 

...που βλέπει τη σχέση της με το παιδί της σαν έναν κήπο, που σιγά σιγά τον καλλιεργεί, τον ποτίζει, τον λιπαίνει και κάποια στιγμή αυτός θα ανθίσει.

...που βλέπει το χρόνο ως σύμμαχο, και όχι ως εχθρό της, περιμένοντας έτσι την κατάλληλη στιγμή για μία ουσιαστική επικοινωνία με το παιδί, και όχι εκβιαστικά και με κηρυγματικό ύφος να προσπαθήσει να επιβάλλει τις αξίες της. 

...που ζητάει βοήθεια όταν την χρειαστεί, γιατί μετράει περισσότερο το "θέλω να βοηθήσω τη σχέση μου με το παιδί μου και να μην ξανακάνω το ίδιο λάθος" από το "εγώ ξέρω καλύτερα απ' όλους το παιδί μου και δεν δέχομαι συμβουλές από άλλους". 

...που δεν έχει εξιδανικεύσει τη μητρότητα, αλλά τη δέχεται ως ένα πολύ σημαντικό στάδιο στη ζωή της -με τα λάθη του, της αποτυχίες του, αλλά και τις ανεπανάληπτες στιγμές του- στο οποίο θα κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί, όπως άλλωστε κάνει σε όλα ως τώρα. 

...που στην τελική, είναι μία κανονική μαμά που αγαπάει το παιδί της, που συμπεριφέρεται φυσιολογικά -και όχι υστερικά- και που μαθαίνει μέρα με τη μέρα μέσα από αυτή τη σχέση. 



(Η θεωρία του Winnicot  για την αρκούντως καλή μητέρα (good enough mother) διατυπώθηκε τη δεκαετία του '50 και ακόμα και σήμερα είναι πιο επίκαιρη από ποτέ) 

Το κυνήγι της ατέλειας

Μία φίλη είχε κάποτε προβληματιστεί από τις φιλικές της σχέσεις και είχε αποφασίσει να τις μελετήσει ως προς ένα πολύ συγκεκριμένο χαρακτηριστικό, προκειμένου να καταλήξει σε κάποιο συμπέρασμα που να άξιζε γενίκευσης και περαιτέρω συζήτησης. Είχε παρατηρήσει, λοιπόν, ότι ο σύντροφός της έκανε πολύ πιο εύκολα σχέσεις απ' ότι εκείνη, οι παρέες τον δέχονταν πολύ πιο εγκάρδια και οι φίλοι του ήταν λιγότερο ανταγωνιστικοί μαζί του. (Στο σημείο αυτό αξίζει να αναφέρω ότι η φίλη δεν αναλώθηκε σε στερεοτυπικές διαφορές των δύο φύλων του τύπου "οι γυναίκες ζηλεύουν η μία την άλλη, ενώ οι άντρες είναι πιο αυθεντικοί, κλπ...", αλλά πήγε πέρα από αυτό προσπάθησε να βρει τι είναι αυτό που κάνει κάποιους ανθρώπους (ασχέτου φύλου) περισσότερο συμπαθείς από κάποιους άλλους.) 

Και μία μέρα λοιπόν έρχεται με μία ατάκα που έχει γραφτεί ανεξίτηλα μέσα στο μυαλό μου, και σαν μάντρα επανέρχεται ανά τακτά χρονικά διαστήματα για να με κάνει να προβληματιστώ ξανά και ξανά και ξανά για τις ανθρώπινες σχέσεις και την διαύγειά τους. "Ξέρεις, πιστεύω ότι ο Α. είναι περισσότερο συμπαθής, γιατί οι άλλοι νιώθουν ότι δεν απειλούνται από αυτόν." Σκέφτηκα για λίγα δευτερόλεπτα. Ναι, όντως, όταν τον βλέπει κανείς και μιλάει μαζί του, κανένα σημάδι απειλής δεν φαίνεται να κουβαλάει πάνω του. Είναι αλήθεια λοιπόν αυτό το συμπέρασμα; 

Η εμπειρία και η χρόνια παρατήρηση σχέσεων -είτε αυτές ευοδώθηκαν στο πέρασμα του χρόνου είτε όχι- δείχνει ότι, ναι, οι άνθρωποι ψάχνουν για ατέλειες πάνω στον άλλον πριν τον δεχτούν για να συναναστραφούν περισσότερο μαζί του. Κι όταν λέμε ατέλεια, εννοούμε οποιαδήποτε -μα, οποιαδήποτε- ατέλεια: ένα εμφανές σημάδι στο πρόσωπο, ένα νευρικό τικ, χαμηλό ύψος ή περιττό βάρος, φαλάκρα, πρόβλημα υγείας, ή αν προχωρήσουμε πέρα από τις σωματικές ιδιαιτερότητες, το να έχει χάσει έναν ή και τους δύο γονείς του, το να ζει μακριά από τα παιδιά του, να έχει οικονομικά προβλήματα, να έχει περάσει από ένα διαζύγιο ή μία απόλυση. Οτιδήποτε μπορεί να κάνει τον άλλον να πιστέψει ότι η καινούργια γνωριμία του είναι μακριά από αυτό που αποκαλούμε μια "τέλεια" ζωή. 

"Μα συνήθως αυτοί που υπερτερούν δεν είναι οι πιο επιτυχημένοι και αυτοί που έχουν κάποια αδυναμία δεν είναι και οι πιο ανασφαλείς;" Όχι. Απ' ότι φαίνεται μπορεί να λειτουργήσει και αντίστροφα αυτό το σχήμα: Αυτός που θεωρεί ότι υπερτερεί, αναλώνεται σε ένα κυνήγι τελειότητας και προσπαθεί να παρουσιάσει ένα ατσαλάκωτο προφίλ στους άλλους, με αποτέλεσμα να θεωρείται, αν όχι απειλή, τουλάχιστον κάποιος που δεν χρειάζεται την παρέα των άλλων, γιατί κάλλιστα μπορεί να τα καταφέρει και μόνος του, όπως δείχνει προς τα έξω. Αντίθετα, αυτός που έχει αδυναμίες, έχει συμβιβαστεί με αυτές και τις δείχνει προς τα έξω, γίνεται περισσότερο συμπαθής, φαίνεται πιο κοντά στην ατελή ανθρώπινη φύση και προσελκύει πιο εύκολα ανθρώπους γύρω του, για να τον στηρίξουν είτε πρακτικά είτε ηθικά ή απλώς για να του κάνουν παρέα στον αγώνα του. 

ΠΥΡΓΟΣ ΤΗΣ ΠΙΖΑΣ
Άραγε αυτή η "ατέλειά" του τον
έκανε τόσο δημοφιλή; 

Τις προάλλες πήγα στην καινούργια δουλειά μίας φίλης. "Μια χαρά είναι η νέα σου δουλειά, και μάλιστα ακόμα καλύτερη από την προηγούμενη. Τότε γιατί διαμαρτύρεσαι;", τη ρωτάω. Και η απάντηση επαλήθευσε για μία ακόμα φορά την παραπάνω θεωρία: "Μα για να μην λέει ο κόσμος ότι είναι όλα καλά στη ζωή μου". Έχει δίκιο. Ο κόσμος απειλείται από την "τελειότητα". Ο κόσμος θεωρεί "ύβρη" το να πηγαίνουν όλα ρολόι στη ζωή σου. Ο κόσμος αργά ή γρήγορα θα σε αφήσει απέξω αν με κάποιο μαγικό τρόπο όλα ρυθμίζονται μια χαρά στη ζωή σου και δεν δείχνεις να τον χρειάζεσαι. 

Έτσι, ο σεφ που δεν αφήνει κανέναν να πλησιάσει για να μην γίνει κανένα λάθος στη συνταγή παραμένει απρόσιτος και τελικά μόνος, ενώ ο άλλος που μπλέκεται μαζί με τους μαθητές του, κάνει λάθη, αστειεύεται, παρασύρεται, είναι περισσότερο συμπαθής από το κοινό. Η τραγουδίστρια που μόλις πέρασε ένα προσωπικό δράμα και προσπαθεί να το ξεπεράσει, κερδίζει τις καρδιές μερικών ακόμα χιλιάδων θαυμαστών που πίστεψαν ότι ήρθαν ένα βήμα πιο κοντά της μέσα από αυτή την εμπειρία της. Ο φίλος με την μικρή δυσμορφία στο πρόσωπο γίνεται αμέσως αγαπητός από πολλούς χωρίς κάποια ιδιαίτερη προσπάθεια. H ηθοποιός με το απαράμιλλο κάλλος γίνεται είδωλο όταν μαθαίνεται η εύθραυστη ψυχολογική της κατάσταση και η αδυναμία της να αντισταθεί στις ουσίες και το ποτό. 

Όσο όλο αυτό δεν γίνεται παθολογικό και δεν μετατρέπεται σε έναν ψυχολογικό εκβιασμό, όπου ο άλλος χρησιμοποιεί τις δήθεν αδυναμίες του για να τραβάει την αμέριστη προσοχή των άλλων γύρω του, η παραίτηση από το κυνήγι της τελειότητας και η αποδοχής της ατέλειας, μπορεί να γίνει κάτι λυτρωτικό για όλους. Μπορεί να μας οδηγήσει στον εναγκαλισμό των αδυναμιών μας, να μας απαλλάξει από περιττές συγκρίσεις (αφού ποτέ δεν θα μπορέσουμε να είμαστε ίδιοι με κάποιους άλλους ή καλύτεροι απ' όλους) και από ναρκισσιστικές αναφορές στη ζωή μας, και να μας βοηθήσει να μπορέσουμε να απολαύσουμε όσα έχουμε και να επικεντρωθούμε περισσότερο στα δυνατά μας σημεία και να τα εξελίξουμε. Και να μας φέρει και περισσότερους φίλους στο πλάι μας. 

Οι άνθρωποι έλκονται από εκείνους που έχουν αποδεχτεί και δεν φοβούνται να δείξουν την τρωτή, ανθρώπινη φύση. 
Οι άνθρωποι θέλουν να βλέπουν λάθη, ατέλειες και λοξοδρομήσεις. 
Οι άνθρωποι δεν θέλουν να απειλείς την αυτοεκτίμησή τους. 
Οι άνθρωποι θέλουν να αποφεύγουν τις συγκρίσεις όσο περισσότερο γίνεται. 
Οι άνθρωποι αγαπούν αυτούς που δεν διστάζουν να τσαλακωθούν αν οι περιστάσεις το απαιτούν. 
Οι άνθρωποι θέλουν ανθρώπους γύρω τους. 
Τους υπερήρωες τους θέλουν για πρότυπα. 
Για φίλους, θέλουν τους απλούς, καθημερινούς ανθρώπους. Μαζί με τα λάθη τους και τις ατέλειές τους. 

Αρνητική κριτική; Ευχαριστώ, δεν θα πάρω.

Όταν μιλάμε για αρνητική κριτική, μιλάμε για εκείνου του είδους την άδικη και κακόβουλη κριτική που σκοπό έχει να μειώσει το συνομιλητή, και όχι για την καλοπροαίρετη κριτική κάποιου που ενδιαφέρεται για μας, και έχει σκοπό να μας βοηθήσει να βελτιωθούμε και να διορθώσουμε κάποια σημεία μας. Ιδού λοιπόν μερικές πρακτικές συμβουλές προκειμένου να νικήσει η θετική σκέψη έναντι της αρνητικής κριτικής. 

Μετρήστε μέχρι το 10 πριν μιλήσετε… ή μέχρι το 20

Αν δέχεστε μια άσχημη κριτική ίσως η πρώτη σας σκέψη και αντίδραση είναι να την αντικρούσετε αμέσως, να την αρνηθείτε και να κάνετε ότι μπορείτε για να πείσετε τον συνομιλητή σας ότι έχει άδικο.  Δεχόμενοι αρνητική κριτική αισθανόμαστε συνήθως προσβεβλημένοι, θιγμένοι, θυμωμένοι, αδικημένοι κ.ο.κ. Η αντίδραση μας λοιπόν – ειδικά αν είναι άμεση - καθοδηγείται σε μεγάλο βαθμό από τον πληγωμένο μας εγωισμό και όχι από τη λογική μας. Με αυτόν τον τρόπο λέμε πράματα που συχνά μετανιώνουμε εκ των υστέρων, καθώς μπορεί να μην έχουν καμία απολύτως σχέση με αυτό για το οποίο δεχθήκαμε την κριτική. Δώστε στον εαυτό σας λίγο χρόνο να ηρεμήσει και ανακτήσει την ψυχραιμία του. Μετά μιλήστε.

Μην το δέχεστε 

Ένας άνδρας διέκοψε τον Βούδα ενώ έβγαζε κάποιο κήρυγμα και τον πρόσβαλλε. Ο Βούδας περίμενε μέχρι να τελειώσει ο άνδρας και του είπε:

- «Αν κάποιος σου προσφέρει ένα δώρο και το αρνηθείς, σε ποιον ανήκει το δώρο;»

- «Σε αυτόν που το πρόσφερε» απάντησε ο άνδρας

-  «Τότε αρνούμαι να δεχθώ τις προσβολές σου και σου ζητώ να τις κρατήσεις για τον εαυτό σου», του απάντησε ο Βούδας.

Αν θεωρείτε ότι η κριτική κάποιου, είναι προϊόν κακόβουλης σκοπιμότητας και έχει ως στόχο απλά να σας προσβάλει, έχετε πάντα την επιλογή…. να μην προσβληθείτε. Άλλωστε πολλές φορές τα λόγια λένε κάτι για αυτόν που τα λέει και όχι για αυτόν στον οποίο απευθύνονται…

Αντιμετωπίστε το ίδιο τον έπαινο και την κριτική

Αν οι έπαινοι σας κάνουν να νιώθετε περήφανοι και σας γεμίζουν με χαρά και θετικά συναισθήματα τότε η αρνητική κριτική θα σας καταρρακώνει. Αυτό σημαίνει ότι αφήνετε την γνώμη των άλλων να επηρεάζει τη συναισθηματική σας κατάσταση είτε προς τη θετική είτε προς την αρνητική κατεύθυνση.

Το υγιές είναι να έχετε αναπτύξει ένα εσωτερικό κριτήριο για να αξιολογείτε τον εαυτό σας αλλά και την κριτική που δέχεστε. Οι άνθρωποι εκφράζουν τις προσωπικές τους απόψεις μέσα από την κριτική που ασκούν. Αλλά είναι μόνο αυτό: Οι προσωπικές του απόψεις. Δεν είναι απαραίτητο να ταυτίζεται και η δική σας η γνώμη με αυτές.  Αξιολογείστε αυτό που σας λένε και διερωτηθείτε αν έχει κάποια δόση αλήθειας και κατά πόσο μπορεί να συμβάλει στην προσωπικά σας βελτίωση.

  

Μπείτε σε λεπτομέρειες

Αντί να ανταποδώσετε τα πυρά εκφράζοντας ισάξιες η και μεγαλύτερες κατηγορίες, ζητείστε με ήρεμο τρόπο διευκρινήσεις.

Για παράδειγμα αν κάποιος σας πει: «Είσαι πολύ αφελής»

Ρωτήστε: «Γιατί με θεωρείς αφελή;»

                «Τι έχω κάνει που να δείχνει αφέλεια;» ή

                «Τι θεωρείς ότι θα έπρεπε να είχα κάνει διαφορετικά;»

Καλλιεργώντας την επικοινωνία δίνετε στο διάλογο μια ευκαιρία και αποφεύγετε τη σύγκρουση. Μέσα από τις ερωτήσεις μπορεί να διαπιστώσετε ότι ο χαρακτηρισμός που σας προσάπτει ο άλλος είναι ανεδαφικός καθώς δεν έχει συγκεκριμένα παραδείγματα για να τον υποστηρίξει. Υπάρχει πάντα βέβαια η πιθανότητα αυτό που σας λένε να έχει μια δόση αλήθειας και ρωτώντας είναι η ευκαιρία σας να μάθετε περισσότερα πράγματα για τον εαυτό σας που πιθανόν αγνοούσατε ή για τα οποία απλά εθελοτυφλούσατε. Η κριτική είναι συχνά πιο σίγουρος δρόμος για την αυτοβελτίωση από τον έπαινο

Δώστε σημασία στα μη λεκτικά στοιχεία

Η κριτική δεν είναι απλώς θέμα λέξεων. Ο τόνος της φωνής, η γλώσσα του σώματος, η στίξη, το βλέμμα είναι όλα στοιχεία που συνθέτουν το μήνυμα που προσπαθεί να περάσει κάποιος μέσα από τα λόγια του. Για το λόγο αυτό τα μηνύματα σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης (facebook, twitter κτλ), σε κινητά και σε mail είναι γενικά αναξιόπιστα όσον αφορά το ύφος και τις προθέσεις του αποστολέα. Η κριτική είναι καλό να μην ασκείται μέσω αυτών αλλά και να μην απαντάτε σε τέτοιου τύπου μηνύματα καθώς ενέχεται συχνά ο κίνδυνος της παρεξήγησης.   

Πηγή: http://www.positivityblog.com/ 

Η σημασία του να είσαι πατέρας

Για πολλούς αιώνες, η εξουσία του πατέρα ήταν η πρωταρχική αρχή της οικογένειας. Ο λόγος του ήταν αδιαμφισβήτητος, η απόφασή του οριστική και αμετάκλητη, η επιρροή του κυρίαρχη σε όλα τα θέματα που αφορούν την οικογένεια.

Ο κόσμος άρχισε να αλλάξει ριζικά με τις κοινωνικές, οικονομικές και τεχνολογικές αλλαγές του 20ου αιώνα και, με αυτές τις αλλαγές, ήρθε μια βασική αλλαγή στη δομή και τη λειτουργία της οικογένειας - με συνέπεια την αλλαγή στην εξουσία του πατέρα. Η επιρροή του ήταν όλο και περισσότερο ήσσονος σημασίας, ακόμα και αμελητέα, και η σημασία του ορίστηκε από το πόσο καλά παρείχε τα προς το ζην στην οικογένεια.

Ένας άλλος παράγοντας για την υποβάθμιση του ρόλου του πατέρα ήταν ένα νέο πεδίο της ψυχολογίας. Στην πραγματικότητα, η ψυχολογία έγινε μέρος του προβλήματος. Οι ερευνητικές μελέτες δεν είχαν τοποθετήσει μεγάλη σημασία στο ρόλο του πατέρα, και η επιρροή του στην ανάπτυξη του παιδιού του, αναφερόταν ως «ασήμαντη». Η οποιαδήποτε αναφορά στο γονέα ισοδυναμούσε με αναφορά στη μητέρα. Μόνο ένας μικρός αριθμός μελετών της σχέσης γονέα-παιδιού μελέτες διερευνούσε το ρόλο του πατέρα, και οι λίγες μελέτες που έγιναν εκείνη την περίοδο επικεντρώνονταν στην εμπλοκή του πατέρα, όπως αυτή αναφερόταν από τη μητέρα. Για παράδειγμα, σε μια σειρά από μελέτες που χρησιμοποίησαν πάνω από 2.000 γονείς, για να απαντήσουν σε ερωτήσεις σχετικά με την ανατροφή των παιδιών, ούτε ένας πατέρας δεν συμμετείχε στις συνεντεύξεις. Ένα έμμεσο αποτέλεσμα της έλλειψης ερευνητικών δεδομένων σχετικά με τους πατέρες ήταν η σιωπηρή παραδοχή ότι οι πατέρες δεν ενδιαφέρονται για την πατρότητα.

Το εκκρεμές σιγά-σιγά άρχισε να ταλαντεύεται τη δεκαετία του 1970 με τις πρόσφατα σχεδιασμένες μελέτες να αρχίζουν να μελετούν την επιρροή των πατέρων.

Τα επιστημονικά περιοδικά, καθώς και το Διαδίκτυο, αρχίζουν να επιβεβαιώνουν τη σημασία του πατέρα.

Τι λένε οι σύγχρονες έρευνες;

Σύμφωνα με μια έκθεση στο άρθρο «Πατέρες και η επιρροή τους στην ευζωία των παιδιών":

«Ακόμα και από τη γέννησή τους, τα παιδιά που έχουν πατέρα που συμμετέχει στην ανατροφή τους είναι πιο πιθανό να είναι συναισθηματικά ασφαλή, να νιώθουν σίγουρα για να εξερευνήσουν το περιβάλλον τους, και, καθώς μεγαλώνουν, να έχουν καλύτερες κοινωνικές σχέσεις.

Ο τρόπος που οι πατέρες παίζουν με τα παιδιά τους, έχει επίσης σημαντικό αντίκτυπο στη συναισθηματική και κοινωνική ανάπτυξη του παιδιού. Οι πατέρες δαπανούν μεγαλύτερο ποσοστό σε διαπροσωπικές αλληλεπιδράσεις τους με τα βρέφη και τα παιδιά προσχολικής ηλικίας στην έντονη δραστηριότητα μέσα από το παιχνίδι από ό, τι οι μητέρες. Από αυτές τις αλληλεπιδράσεις, τα παιδιά μαθαίνουν πώς να ρυθμίζουν τα συναισθήματα και τη συμπεριφορά τους.

Τα παιδιά με ενεργούς, στοργικούς  πατέρες έχουν καλύτερα εκπαιδευτικά αποτελέσματα. Η επίδραση της συμμετοχής του πατέρα επεκτείνεται στην εφηβεία και την ενηλικίωση. Πολυάριθμες μελέτες διαπιστώνουν ότι η ενεργός συμμετοχή του πατέρα συνδέεται με καλύτερη λεκτικές δεξιότητες, αυξημένη πνευματική λειτουργία, και υψηλή ακαδημαϊκή επίδοση μεταξύ των εφήβων.»

Ποια είναι η σύγχρονη πραγματικότητα;

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι οι πατέρες παίζουν σημαντικό ρόλο στη ζωή των παιδιών τους. Ότι η πλειοψηφία των μελετών επιβεβαιώνουν ότι ένας πατέρας που συμμετέχει μπορεί να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο, ιδίως στην γνωστική, τη συμπεριφορική και τη γενική υγεία καθώς και την ευημερία ενός παιδιού. Ότι το να υπάρχει ένα θετικό αρσενικό πρότυπο βοηθά ένα έφηβο αγόρι να αναπτύξει θετικά χαρακτηριστικά του φύλου του. Ότι τα κορίτσια στην εφηβεία είναι πιο πιθανό να σχηματίσουν θετική γνώμη για τους άνδρες και να σχηματίσουν πιο υγιείς σχέσεις με αυτούς, αν έχουν μεγαλώσει πλάι σε έναν πατέρα που συμμετείχε στην ανατροφή τους. Ότι είναι γενικά αποδεκτό, στις περισσότερες περιπτώσεις, η παρουσία και η συμμετοχή του πατέρα μπορεί να είναι τόσο ζωτικής σημασίας για την υγιή ανάπτυξη του παιδιού, όσο και της μητέρας του. Και ότι το να βιώνουν την επικύρωση της σημασίας τους στην ανατροφή των παιδιών έχει κάνει τους πατέρες να συνειδητοποιήσουν την αξία τους και, στη συνέχεια, να θέλουν ακόμα περισσότερο να συμμετέχουν.

Είτε είστε κοντά του ή όχι, αν ήταν ένα σταθερό μέρος της ζωής σας ή όχι, σίγουρα έπαιξε ρόλο στο ποιος είστε σήμερα, καθώς ήταν ένα σημαντικό μέρος της ζωής σας.

Γιορτάστε την Ημέρα του Πατέρα.

Δείτε το βίντεο από έναν πατέρα που συνειδητοποίησε με την πάροδο το χρόνο πόσο σημαντικό ήταν γι’ αυτόν να «φτιάχνει» αναμνήσεις μαζί με την κόρη του.

Αφήστε τους πατέρες να «φτιάξουν» αναμνήσεις με τα παιδιά τους. 

http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=txxOrXPNzpo

Facebook και Κατάθλιψη. Αλήθεια ή Μύθος;

Με την αυξανόμενη χρήση των sites κοινωνικής δικτύωσης, όπως το Facebook, οι ανησυχίες σχετικά με τις συνέπειες για τους εφήβους έχουν επίσης αυξηθεί. Οι ανησυχίες αφορούν κυρίως τον εκφοβισμό (bullying), τα θέματα της ιδιωτικής ζωής, την εικόνα του σώματος, ακόμα και την κατάθλιψη, αλλά τι αναφέρουν οι ίδιοι οι έφηβοι σχετικά με τις επιπτώσεις της κοινωνικής δικτύωσης;

Τα άτομα που μπαίνουν στην εφηβεία βρίσκονται στο στάδιο της μεγάλης μετάβασης από την εστίαση στους γονείς και την οικογένεια σε αυτήν προς τους συνομηλίκους. Οι συνομήλικοι γίνονται ολοένα και πιο σημαντικοί στη ζωή τους, και η δημιουργία αλλά και η διατήρηση μίας φιλίας είναι μία από τις κύριες προκλήσεις στην εφηβεία. Μέχρι τώρα οι περισσότερες έρευνες σχετικά με την κοινωνική ανάπτυξη είχαν επικεντρωθεί στην πρόσωπο με πρόσωπο αλληλεπίδραση. Πρόσφατα, συνέβη μια μετατόπιση από τις κοινωνικές αλληλεπιδράσεις με τους συνομηλίκους  στην πραγματική ζωή προς την κοινωνική αλληλεπίδραση μέσα σε ιστότοπους κοινωνικής δικτύωσης , όπως το Facebook. Η σημερινή γενιά είναι η πρώτη που μεγαλώνει με τους ιστότοπους κοινωνικής δικτύωσης ως αναπόσπαστο μέρος της ζωής τους. Οι έφηβοι κάνουν μεγάλη χρήση των υπηρεσιών κοινωνικής δικτύωσης: σχεδόν το 75% των εφήβων έχουν ένα προφίλ σε υπηρεσίες κοινωνικής δικτύωσης και περισσότεροι από τους μισούς συνδέονται στο προφίλ τους καθημερινά. Ένα μεγάλο μέρος της κοινωνικής και συναισθηματικής ανάπτυξης των εφήβων συμβαίνει online. Πώς η online συμπεριφορά των εφήβων σχετίζεται με την offline κοινωνική συμπεριφορά; Οι έφηβοι βιώνουν τις αρνητικές συνέπειες της χρήσης των ιστότοπων κοινωνικής δικτύωσης;

Μια πρόσφατη μελέτη δείχνει ότι η online συμπεριφορά των εφήβων είναι παρόμοια με την offline συμπεριφορά. Τα άτομα που εμφανίζουν περισσότερο κοινωνική συμπεριφορά online, συμπεριφέρονται με παρόμοιο τρόπο και offline (Wright & Li, 2011). Το ίδιο ισχύει και για περισσότερο αρνητικές συμπεριφορές, όπως η επιθετικότητα. Σύμφωνα με μια έρευνα σε πάνω από 1000 Αμερικανούς εφήβους ηλικίας 13-17, δεν υπήρχαν διαφορές μεταξύ των εφήβων οι οποίοι είναι ‘παθιασμένοι’ χρήστες των υπηρεσιών κοινωνικής δικτύωσης και των εφήβων που δεν είναι. Οι περισσότεροι έφηβοι δηλώνουν ότι δεν αισθάνονται ότι η χρήση ιστότοπων κοινωνικής δικτύωσης τους κάνει να αισθάνονται διαφορετικά, για παράδειγμα, όσον αφορά το επίπεδο της αυτοπεποίθησης ή τη διάθεσή τους. Άρα, οι ιστότοποι κοινωνικής δικτύωσης δεν τους μετατρέπουν σε κάτι άλλο από αυτό που πραγματικά είναι, ούτε μπορούν να τους προκαλέσουν ψυχολογικά προβλήματα αν δεν έχουν ήδη μία σχετική προδιάθεση. Έτσι, αν κάποιος αποδίδει ένα περιστατικό κατάθλιψης στο facebook, προφανώς θα πρέπει να λάβει υπόψη του και τη ζωή του εφήβου offline, καθώς εκεί κυρίως βρίσκονται οι πρωταρχικές πηγές αυτής της νόσου, και ενισχύθηκαν εκ των υστέρων με μία παρόμοια (ανασφαλή, εσωστρεφή, ενοχική...) συμπεριφορά στο facebook.  

Είναι ενδιαφέρον ότι οι έφηβοι που δηλώνουν ότι οι ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης επηρεάζουν την κοινωνική και συναισθηματική τους ευημερία αναφέρουν κυρίως θετική επίδραση. Λένε ότι τους κάνει να αισθάνονται λιγότερο ντροπαλοί και να έχουν μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση. Επιπλέον, περισσότερο από το ήμισυ των εφήβων δήλωσαν ότι η χρήση των υπηρεσιών κοινωνικής δικτύωσης τους έκανε να αισθάνονται περισσότερο συνδεδεμένους με τους φίλους και την οικογένειά τους. Σχεδόν οι μισοί από τους εφήβους, ωστόσο, αναφέρουν ότι ο αγαπημένος τρόπος επικοινωνίας τους με τους συμμαθητές τους είναι η πρόσωπο-με-πρόσωπο επικοινωνία, καθώς λένε ότι είναι πιο διασκεδαστικό, και είναι πιο εύκολο να καταλάβουν τι εννοούν οι άλλοι.

Αν και οι ανησυχίες σχετικά με τις αρνητικές επιπτώσεις των μέσων κοινωνικής δικτύωσης σε εφήβους θα πρέπει να ληφθούν σοβαρά υπόψη, φαίνεται ότι, οι περισσότεροι έφηβοι βιώνουν κυρίως θετικές επιδράσεις από τη χρήση κοινωνικών μέσων μαζικής ενημέρωσης. Με την αυξανόμενη χρήση των κοινωνικών μέσων δικτύωσης, η παρακολούθηση της επιρροής τους σε απευθείας συσχέτιση με την κοινωνική αλληλεπίδραση και την κοινωνική- συναισθηματική ανάπτυξη σε μία πιο μακροπρόθεσμη βάση είναι μια ενδιαφέρουσα ιδέα για μελλοντική έρευνα.

Πηγή: http://www.leidenpsychologyblog.nl

Όταν Νόμιζες ότι Δεν Κοιτούσα

(ΓΡΑΜΜΑ ΑΠΟ ΕΝΑ ΠΡΩΗΝ ΠΑΙΔΙ)

Όταν νόμιζες ότι δεν κοιτούσα, σε είδα να φτιάχνεις για μένα το αγαπημένο μου γλυκό και έμαθα ότι μικρά πράγματα μπορεί να έχουν ξεχωριστή σημασία στη ζωή.

 Όταν νόμιζες ότι δεν κοιτούσα, σε παρακολουθούσα και έμαθα τα περισσότερα «μαθήματα ζωής», εφόδια για να γίνω καλύτερο και παραγωγικότερο άτομο όταν μεγαλώσω.

 Όταν νόμιζες ότι δεν κοιτούσα, σε είδα να κρεμάς την ζωγραφιά μου στο ψυγείο και αμέσως ήθελα να ζωγραφίσω την επόμενη.

 Όταν νόμιζες ότι δεν κοιτούσα, ακόμη και όταν ήσουν θυμωμένη με συμβούλευσες ήρεμα και απλά για να καταλάβω το γιατί και έτσι έμαθα ότι ο διάλογος και η επικοινωνία είναι σημαντικά ακόμη και όταν τα πράγματα είναι δύσκολα.

 Όταν νόμιζες ότι δεν κοιτούσα, σε είδα να φτιάχνεις φαγητό για κάποιο φίλο που ήταν άρρωστος και έμαθα ότι όλοι μας πρέπει να νοιαζόμαστε και να φροντίζουμε ο ένας τον άλλο.

 Όταν νόμιζες ότι δεν κοιτούσα, σε είδα να φροντίζεις το σπίτι και όσους ζούμε σε αυτό και έμαθα ότι πρέπει να εκτιμάμε ότι μας προσφέρεται.

 Όταν νόμιζες ότι δεν κοιτούσα, σε είδα να φροντίζεις ένα αδέσποτο γατάκι και έμαθα ότι είναι καλό να είσαι ευγενικός με τα ζώα.

 Όταν νόμιζες ότι δεν κοιτούσα, ένοιωσα ότι νοιαζόσουν και ήθελα να γίνω καλύτερος.

 Όταν νόμιζες ότι δεν κοιτούσα, σε είδα να κλαις και έμαθα ότι κάποια πράγματα στη ζωή πληγώνουν αλλά έχεις δικαίωμα να είσαι στενοχωρημένος.

 Όταν νόμιζες ότι δεν κοιτούσα, σε είδα να αναλαμβάνεις τις ευθύνες ακόμα και όταν οι καταστάσεις ήταν δύσκολες και έμαθα ότι πρέπει να είμαι υπεύθυνο άτομο.

(Μπορούμε να τυπώσουμε την παρακάτω εικόνα και να θυμόμαστε ότι οι πράξεις μας οι ίδιες είναι το παράδειγμά μας για τους άλλους) 

Όλα είναι κύκλος

"Αν ένα παιδί ζει μέσα στην κριτική:

Μαθαίνει να κατακρίνει.

Αν ένα παιδί ζει μέσα στην έχθρα:

Μαθαίνει να καυγαδίζει.

Αν ένα παιδί ζει μέσα στην ειρωνεία:

Μαθαίνει να είναι ντροπαλό.

Αν ένα παιδί ζει μέσα στην ντροπή:

Μαθαίνει να είναι ένοχο.

Αν ένα παιδί ζει μέσα στην κατανόηση:

Μαθαίνει να είναι υπομονετικό.

Αν ένα παιδί ζει μέσα στον έπαινο:

Μαθαίνει να εκτιμά.

Αν ένα παιδί ζει μέσα στην δικαιοσύνη:

Μαθαίνει να είναι δίκαιο.

Αν ένα παιδί ζει μέσα στην ασφάλεια:

Μαθαίνει να πιστεύει.

Αν ένα παιδί ζει μέσα στην επιδοκιμασία:

Μαθαίνει να έχει αυτοεκτίμηση.

Αν ένα παιδί ζει μέσα στην παραδοχή και φιλία:

Μαθαίνει να βρίσκει την αγάπη μέσα στον κόσμο."

R. Russel

Ένα ποτήρι νερό

Μία ψυχολόγος βρισκόταν μέσα σε μία αίθουσα διδασκαλίας, και μιλούσε για τη διαχείριση του άγχους σε ένα ακροατήριο. Κάποια στιγμή σήκωσε ένα ποτήρι νερό, και όλοι υπέθεσαν ότι θα τους απευθύνει την κλασική ερώτηση "μισοάδειο ή μισογεμάτο". Αντ’ αυτού, με ένα χαμόγελο στο πρόσωπό της, ρώτησε: «Πόσο βαρύ είναι αυτό το ποτήρι νερό;"

Οι απαντήσεις που ακούστηκαν κυμαίνονταν από 250 σε 600 γραμμάρια.

Εκείνη όμως απάντησε: «Το απόλυτο βάρος δεν έχει σημασία. Εξαρτάται από το πόσο διάστημα το κρατάω. Εάν το κρατήσω για ένα λεπτό, δεν είναι ένα πρόβλημα. Εάν το κρατήσω για μια ώρα, θα έχω έναν πόνο στον βραχίονά μου. Αν το κρατήσω για μία μέρα, το χέρι μου θα μουδιάσει και θα αρχίσει να παραλύει. Σε κάθε περίπτωση, το βάρος του γυαλιού δεν αλλάζει, αλλά όσο πιο πολύ το κρατάω, τόσο πιο βαρύ γίνεται.»

Η ψυχολόγος συνέχισε λέγοντας, "Τα άγχη και οι ανησυχίες της ζωής είναι σαν το ποτήρι του νερού. Αν τα σκέφτεστε για ένα μικρό χρονικό διάστημα, δεν συμβαίνει τίποτα κακό. Αν τα σκεφτείτε λίγο περισσότερο, αρχίζουν να σας βλάπτουν. Και αν τα σκέφτεστε όλη την ημέρα για μεγάλο χρονικό διάστημα, μπορεί να αισθανθείτε ότι σας παραλύουν και ότι σας καθιστούν ανίκανους να κάνετε οτιδήποτε άλλο".

Είναι σημαντικό να θυμάστε να διώχνετε τα άγχη και τους φόβους σας. Όσο πιο νωρίς μέσα στην ημέρα, αφήστε όλα τα βάρη σας κάτω. Μην τα κουβαλάτε όλο το απόγευμα και όλο το βράδυ μαζί σας. Θυμηθείτε να αφήσετε το ποτήρι!

Κρίσεις Πανικού: Don't Panic!

Ενώ οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν ακούσει για κρίσεις πανικού, εκείνοι που δεν τις έχουν ζήσει μπορεί να δυσκολευτούν να καταλάβουν το πόσο τρομακτικές εμπειρίες μπορεί να γίνουν. Μία κρίση πανικού δεν είναι απλώς ένα έντονο αίσθημα άγχους, αλλά μάλλον μια έκρηξη τρόμου την οποία ο εγκέφαλος διατηρεί μόνο για πραγματικά τρομακτικά γεγονότα. Οι κρίσεις πανικού συχνά, επίσης, συνδέονται και με έντονες σωματικές αντιδράσεις, και έτσι συχνά παρερμηνεύονται από εκείνους που τις βιώνουν, ως κάποιο άλλο, πραγματικά σοβαρό θέμα υγείας. Παρά το γεγονός ότι είναι σχετικά συνηθισμένες, οι κρίσεις πανικού συχνά δεν είναι πλήρως κατανοητές, και ως εκ τούτου πολλοί άνθρωποι υποφέρουν άσκοπα επειδή δεν γνωρίζουν ότι αυτό που βιώνουμε είναι ψυχολογικής φύσεως και υπάρχει γι’ αυτό μια αποτελεσματική θεραπεία.

Τα βασικά της Κρίσης Πανικού

Το πρώτο και πιο σημαντικό πράγμα που πρέπει να ξέρετε για τις κρίσεις πανικού είναι ότι δεν είναι επικίνδυνες. Οι κρίσεις πανικού βιώνονται ως επικίνδυνες, επειδή ενεργοποιούν το σύστημα έκτακτης ανάγκης του εγκεφάλου μας, το οποίο μας λέει ότι είμαστε σε άμεσο κίνδυνο. Αλλά όπως αν βάλεις ένα συναγερμό πυρκαγιάς κοντά σε μια τοστιέρα, έτσι και τα συστήματα ασφαλείας στους εγκεφάλους των ανθρώπων με κρίσεις πανικού σημαίνουν ψευδείς συναγερμούς.

Δεύτερον, οι κρίσεις πανικού είναι θεραπεύσιμες και ανταποκρίνονται εξαιρετικά καλά στο σωστό είδος θεραπείας. Επειδή οι κρίσεις πανικού είναι δυσάρεστες και συχνά μοιάζουν σαν ένα ιατρικό πρόβλημα, οι άνθρωποι συχνά υποθέτουν ότι με κάποιο είδος φαρμακευτικής αγωγής θα πετύχουν τη σωστή και αποτελεσματική θεραπεία. Ενώ οι κρίσεις πανικού μπορεί να συμβούν κατά τη διάρκεια μιας διαταραχής για την οποία χρειάζονται φάρμακα, η θεραπεία καθεαυτής της κρίσης πανικού γενικά δεν απαιτεί φαρμακευτική αγωγή. Στην πραγματικότητα, ορισμένα φάρμακα για το άγχος που προβλέπονται για τις κρίσεις πανικού μπορεί να καταλήξουν να εμποδίζουν την πλήρη ανάκαμψη σε μακροπρόθεσμη βάση.

Τι είναι μια επίθεση πανικού;

Μια κρίση πανικού είναι ένα επεισόδιο έντονου φόβου που συνήθως κορυφώνεται μέσα σε δέκα λεπτά και εμφανίζεται με την απουσία κάποιου πραγματικού κινδύνου. Σε αντίθεση με το άγχος, το οποίο αφορά κάτι άσχημο που είναι πιθανό να συμβεί, ο πανικός συνήθως περιλαμβάνει μια αίσθηση ότι κάτι τρομερό συμβαίνει αυτή τη στιγμή. Το επίκεντρο του πανικού μπορεί να ποικίλλει σε μεγάλο βαθμό, αλλά οι άνθρωποι που βιώνουν μια κρίση πανικού συχνά φοβούνται ότι πεθαίνουν, ότι τρελαίνονται, ή ότι μπορεί να χάσουν τον έλεγχο.

Επειδή ο πανικός περιλαμβάνει την αντίληψη ενός τρέχοντος ή επικείμενου κινδύνου, ο εγκέφαλος θέτει σε κίνηση την αντίδραση της «φυγής». Αυτή είναι η αντίδραση με την οποία μας προίκισε η φύση για να μπορούμε να βγούμε από απειλητικές για τη ζωή μας καταστάσεις. Όταν εκτελούνται αυτές οι αντιδράσεις, μπορούν να οδηγήσουν στο ακόλουθο σύνολο των συμπτωμάτων, μερικά ή όλα από τα οποία μπορεί κανείς να υποστεί κατά την προσβολή από την κρίση πανικού.

Αύξηση του καρδιακού ρυθμού ή παλμών

Εφίδρωση

Τρέμουλο

Δύσπνοια ή αίσθημα πνιγμού

Πόνος στο στήθος ή δυσφορία

Ναυτία

Ζάλη ή ζαλάδα

Σύνδρομο αποπροσωποποίησης

Μούδιασμα, ιδιαίτερα στα άκρα ή γύρω από τα χείλη

Ρίγη ή εξάψεις

Ακόμα κι αν οι κρίσεις πανικού είναι αβλαβείς, με αυτόν τον κατάλογο των σωματικών αισθήσεων δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε γιατί κάποιος που έχει μια κρίση πανικού μπορεί να πιστεύει ότι κάτι σωματικά επικίνδυνο του συμβαίνει.

O αυξημένος φόβος ή το άγχος μπροστά σε μια τέτοια αφορμή συχνά οδηγεί αυτόματα στην επιτάχυνση της αναπνοής. Με απλά λόγια: το σώμα προετοιμάζεται για τον κίνδυνο διοχετεύοντας με αυτό τον τρόπο περισσότερο οξυγόνο στους μυς, ώστε να είναι έτοιμοι για δράση, φυγή. Επειδή όμως στην πραγματικότητα δεν τρεπόμαστε σε φυγή, αλλά συνήθως παραμένουμε καθηλωμένοι από το φόβο, οι μύες δεν δουλεύουν. Όλο αυτό οδηγεί σε μείωση του διοξειδίου του άνθρακα και κατά συνέπεια μείωση του ασβεστίου στο αίμα. Το ασβέστιο όμως είναι που κάνει τους μυς να εργάζονται συνεχόμενα και απαλά, ενώ η μείωσή του προκαλεί μυϊκές συσπάσεις. Αυτό γίνεται αισθητό σαν μούδιασμα ή μυρμήγκιασμα στο στόμα, στο πρόσωπο, στα χέρια και τα πόδια, αλλά και σφίξιμο στο λαιμό και στο στήθος. Ταυτόχρονα, η αλλαγή στην περιεκτικότητα διοξειδίου του άνθρακα οδηγεί σε μείωση της αιμάτωσης του εγκεφάλου, που γίνεται αισθητή σαν ζαλάδα ή σκοτοδίνη. Όπως είναι αναμενόμενο, τα συμπτώματα αυτά αυξάνουν το φόβο και οδηγούν σε ακόμη πιο γρήγορη αναπνοή. Με τον τρόπο αυτό κλιμακώνεται η κατάσταση και ο πάσχων οδηγείται στον πανικό. 

Τι προκαλεί κρίσεις πανικού;

 Μιλώντας για κρίσεις πανικού, αλλά και για άλλες αγχώδεις διαταραχές, όπως οι φοβίες, είναι καλύτερα να μιλάμε για καταστάσεις που τις προκαλούν, αφορμές και τρόπους που κλιμακώνεται ο φόβος και οδηγεί στην κρίση, παρά για αίτια, καθώς αυτά είναι πράγματι δύσκολο να εντοπιστούν με σαφήνεια και βεβαιότητα. Oι επιστήμονες πραγματικά δεν ξέρουν γιατί ορισμένοι αναπτύσσουν αγχώδεις διαταραχές και άλλοι όχι. Παράγοντες που συμβάλλουν στην ανάπτυξη τέτοιων διαταραχών μπορεί να είναι:

● Σημαντικά γεγονότα (κυρίως δυσάρεστα, αλλά σπανιότερα και ευχάριστα) που επιφέρουν αλλαγές στον τρόπο ζωής, τις συνήθειες, τον τρόπο που βλέπουμε τον εαυτό μας.
● Χρόνιες, υφέρπουσες καταστάσεις έντασης και άγχους, όπως για παράδειγμα χρόνια προβλήματα υγείας στο άμεσο περιβάλλον, ένας γάμος που δεν πηγαίνει καλά, δυσαρέσκεια και ένταση στον επαγγελματικό τομέα, ανεργία, οικονομικά προβλήματα και συνηθέστερα ο συνδυασμός περισσοτέρων τέτοιων καταστάσεων
● Κάποιες ουσίες ή φαρμάκα, όπως π.χ. οι αμφεταμίνες, η κοκαΐνη, ή ορισμένα υπνωτικά χάπια. Συνήθως οι διαταραχές σταματούν όταν σταματήσει η λήψη των ουσιών αυτών.
● Η κατάθλιψη: Άνθρωποι που πάσχουν από κατάθλιψη παρουσιάζουν συχνά και κάποια αγχώδη διαταραχή. Πολλές φορές δεν είναι εύκολο να πούμε αν η κατάθλιψη προϋπήρχε ή αν παρουσιάστηκε ως συνέπεια των κρίσεων πανικού ή της φοβίας.

Πώς να σταματήσεις τις κρίσεις πανικού

 Η Γνωστική Συμπεριφορική Θεραπεία (CBT) είναι ένας τύπος ψυχοθεραπείας που έχει αποδειχθεί ότι είναι πολύ αποτελεσματική για την αγωγή των κρίσεων πανικού και διαταραχές άγχους γενικά. Σε αντίθεση με ορισμένα άλλα είδη ψυχοθεραπείας, η CBT περιλαμβάνει την εκμάθηση συγκεκριμένων τεχνικών. Σε συνεργασία με έναν γνωστικό-συμπεριφορικό θεραπευτή μπορεί να παρέχει καλύτερα ή πιο γρήγορα αποτελέσματα, ιδιαίτερα για τα άτομα με πιο σοβαρές αγχώδεις διαταραχές.

Έτσι, αν υποφέρετε από κρίσεις πανικού πρέπει να λάβετε τα ακόλουθα μέτρα πριν από την επόμενη κρίση!

• Ζητήστε βοήθεια από έναν εξειδικευμένο επαγγελματία ψυχικής υγείας.

• Μάθετε να αντιμετωπίζετε τις σωματικές αντιδράσεις του πανικού ως διαχειρίσιμες και μη-απειλητικες και όχι ως καταστροφικές.

• Μάθετε ασκήσεις αναπνοής και χαλάρωσης.

Μια απλή λύση 
Ένας πολύ απλός και αποτελεσματικός τρόπος για να αποφύγουμε τα δυσάρεστα συμπτώματα του υπεραερισμού (hyperventilation) είναι να βάλουμε μια μικρή πλαστική ή χάρτινη σακούλα (μπορούμε να έχουμε μία στην τσάντα για «ώρα ανάγκης») μπροστά στο στόμα και τη μύτη μας και να αναπνεύσουμε αργά λίγη ώρα μέσα εκεί, ώστε να εισπνεύσουμε ξανά αρκετό διοξείδιο του άνθρακα και να επανέλθει η αναπνοή μας στον κανονικό της ρυθμό. 

«Όταν συνειδητοποίησα ότι καμιά κρίση πανικού δεν μπορούσε να με βλάψει, την ίδια ακριβώς στιγμή ξεκίνησε και η αντίστροφη μέτρηση. Όταν είχα κρίση, αντί να σκέφτομαι πόσο φοβόμουν και τι μπορεί να πάθω, εγώ έλεγα μέσα μου ότι θα περάσει, μερικές φορές το φώναζα κιόλας. Η σκέψη έχει τεράστια δύναμη και κατάλαβα ότι με εκείνη σύμμαχο μπορώ να κερδίσω τις μάχες με τις κρίσεις πανικού και να ορίζω η ίδια τι θα κάνω στη ζωή μου. Το σίγουρο είναι πως μέσα από αυτήν την εμπειρία βγήκε ένας διαφορετικός εαυτός, που μέχρι πρότινος αγνοούσα, ένας εαυτός πιο δυνατός και πιο ώριμος». Λ.Γ.

Πηγές: 

Psychologytoday.com 

www.vita.gr

www.iatronet.gr

Όλα όσα θα ήθελαν τα παιδιά να πουν στους γονείς τους για το διαζύγιο

Τα παιδιά συχνά αισθάνονται ή είναι πραγματικά αβοήθητα όταν οι γονείς τους παίρνουν διαζύγιο. Πρόκειται για μια πολύ συναισθηματική στιγμή για τους γονείς, και τα παιδιά γίνονται μέρος της σύγκρουσης, αφού ο κάθε γονέας χωριστά αποφασίζει τι είναι προς το συμφέρον των παιδιών σύμφωνα με τα δικά του πιστεύω.

Υπάρχουν μερικοί γονείς που μπορούν να συνεχίσουν την ανατροφή των παιδιών τους και να διατηρήσουν μια πολιτισμένη, αν όχι φιλική, σχέση με το πρόσωπο με το οποίο αποχωρίζονται για το υπόλοιπο της ζωής τους. Για όσους δεν μπορούν, φαίνεται ότι τα παιδιά έχουν πολλά να πουν γι 'αυτό. Αν και όταν σας πουν  τι σκέφτονται, είναι μια καλή ιδέα να ακούσετε με προσοχή μερικά από τα λόγια της σοφίας που έχουν να προσφέρουν. Εδώ είναι μερικά παραδείγματα:

Τα παιδιά δεν θέλουν:

... να δουν τους γονείς τους να μαλώνουν. Τους κάνει να αισθάνονται άσχημα για τον εαυτό τους.

... να μιλάτε μαζί τους για το διαζύγιο και θέματα ενηλίκων που έτσι κι αλλιώς δεν καταλαβαίνουν.

... να ακούν σχετικά με θέματα οικονομικά, διατροφής ή επιμέλειας παιδιών. Αισθάνονται λιγότερο παιδιά και περισσότερο σαν υλικά αγαθά.

... να τους κάνετε ερωτήσεις σχετικά με το τι συμβαίνει στο σπίτι του άλλου γονέα τους. Νιώθουν σαν πρέπει να μπουν στο ρόλο του κατασκόπου.

... να τα χρησιμοποιείτε ως αγγελιοφόρους για οτιδήποτε χρειάζεται για να ειπωθεί από το ένα σπίτι στο άλλο. Αυτό σημαίνει ότι είναι αυτά που έχουν να αντιμετωπίσουν την αντίδραση του άλλου γονέα, και αυτό τους κάνει να αισθάνονται φοβισμένα και ανήσυχα.

... να αισθάνονται άσχημα για την αγάπη του άλλου γονέα τους. Αισθάνονται προστασία και από τους δύο γονείς, δεν μπορούν να καταλάβουν ποιο είναι το σωστό, και να αισθάνονται ένοχα.

... να αισθάνονται άσχημα όταν είναι στο τηλέφωνο με τον άλλο γονέα τους. Αισθάνονται πιεσμένα και από τους δυο γονείς και είναι σίγουρο ότι δεν θέλουν να επιλέξουν ανάμεσα σε τους δυο.

... να σταματήσουν να βλέπουν τον άλλο γονέα τους. Είναι πολύ αγχωτικό να βρίσκονται στη μέση χωρίς να το θέλουν. Θέλουν να είναι σε θέση να σας αγαπούν πλήρως και χωρίς ενοχές.

... να ακούνε τον ένα από τους γονείς τους να κατηγορεί τον άλλο για ό, τι πήγε λάθος με τη ζωή τους. Είναι πολύ μικρά για να μπορούν να αντιμετωπίσουν όλα αυτά, και αυτό είναι πολύ αγχωτικό γι 'αυτά.

... ένας από εσάς να αγνοήσει το άλλο, όταν είσαι σε μία από τις αθλητικές τους ή άλλου είδους εκδηλώσεις. Απλά λειτουργήστε ως ενήλικες και μην τα φέρετε σε δύσκολη θέση.

... να πρέπει να ανησυχούν για το τι μπορούν ή δεν μπορούν να φέρουν μαζί τους όταν πηγαίνουν πέρα ​​δώθε μεταξύ των σπιτιών σας. Θέλουν μόνο να μπορούν να έχουν τα πράγματα τους όποτε το επιθυμούν.

 ... να πρέπει να απαντήσουν σε ερωτήσεις που τους κάνουν να επιλέξουν ανάμεσα σε εσάς, ειδικά για το πού θέλουν να ζήσουν. Νομίζουν ότι είναι άδικο.

... να είναι όλα τόσο άκαμπτα. Τους αρέσει πολύ καλύτερα, όταν όλοι είναι ευέλικτοι και δεν προσκολλώνται στη ζωή που έκαναν πριν και στις προηγούμενες επιλογές τους.

... να μιλάτε μαζί τους για τα πάντα. Θα προτιμούσαν να βρείτε έναν φίλο ή έναν θεραπευτή για να μιλήσετε για όσα σας απασχολούν, αντί να τα μεταφέρετε σε αυτά, που έτσι κι αλλιώς δεν μπορούν να βοηθήσουν ουσιαστικά.

Αν είστε σε οποιοδήποτε στάδιο του διαζυγίου, ίσως αυτές τις ιδέες να σας βοηθήσουν όταν έρχεστε σε επαφή με τα παιδιά σας.


Πηγη: www.goodtherapy.org 

Γιατρεύοντας την καρδιά από τον εαυτό της

«Πρώτα πρώτα, ο έρωτας έχει το προνόμιο μιας αχρέωστης ερωτικής επιλογής. Το να αγαπιέμαι από κάποιον και να ανταποκρίνομαι στην αγάπη του, δεν έχει καμία σχέση με τις αρετές μου ή τις αρετές του. Κανένα ιδιαίτερο προσόν ή ψυχική ευγένεια δε βαραίνει στην ερωτική επιλογή. Μπορούμε να νιώσουμε το ίδιο ξέφρενο πάθος για ένα δειλό ή έναν ήρωα. Έτσι, ακόμα και η δημοκρατικότερη κοινωνία δε θα μπορούσε ποτέ να διορθώσει αυτή τη θεμελιώδη αδικία που συνίσταται στο αυθαίρετο της ερωτικής επιλογής. Ως προς αυτό, ο έρωτας αποτελεί μια κατάφωρη διάψευση όλων των ουτοπιών της δικαιοσύνης. Μπορεί να φτάσει σε μεγαλειώδη ύψη ή να εκπέσει σε βάραθρα σιχαμερότητας, είναι εντελώς ξένος προς τις έννοιες της προόδου και της αξίας. Ο έρωτας του άλλου δεν είναι κάτι που το κερδίζω με την αξία μου, μου προσφέρεται δωρεάν σαν μια ανείπωτη χάρη. Το να θέλουμε να θεραπεύσουμε το συναίσθημα από τον ίδιο τον εαυτό του, από τη σκοτεινή πλευρά του, είναι σαν να θέλουμε να το στειρώσουμε. Με την ικανότητά της να μεταμορφώνει ένα τυχαίο πλάσμα σε «πλάσμα ψυχής» (Προυστ), η καρδιά προσδίδει στο αγαπώμενο πρόσωπο, ακόμα και στο πιο ταπεινό, μια πληρότητα, ένα μεγαλείο που το ξεχωρίζει από τους κοινούς θνητούς. Χάρη στον έρωτά μου, το λατρεμένο πλάσμα γίνεται μια τρομακτική και ελεύθερη δύναμη που μάταια προσπαθώ να την εξημερώσω. Όσο περισσότερο προσκολλώμαι σε αυτό, τόσο περισσότερο απομακρύνεται από μένα, τόσο πιο απρόσιτο γίνεται, αποκτά διαστάσεις ασύλληπτες.

Αγαπώ σημαίνει παραχωρώ στον άλλο, με την πλήρη θέλησή μου, κάθε εξουσία επάνω μου, υποτάσσομαι στα καπρίτσια του, τίθεμαι κάτω από την κυριαρχία ενός δεσπότη ευμετάβολου όσο και γοητευτικού. Με μια λέξη του, με μια ανάλογη αλλαγή της συμπεριφοράς του, ο αγαπημένος μπορεί να με ανεβάσει στα ουράνια ή να με ρίξει στα τάρταρα. Όταν δενόμαστε με εκείνον ή με εκείνη, για τους οποίους δε γνωρίζουμε πια τίποτα άλλο παρά μόνο πως τους λατρεύουμε, τοποθετούμαστε σε κατάσταση τρωτότητας, εμφανιζόμαστε γυμνοί, ανυπεράσπιστοι. Και στο μέτρο που οι σχέσεις μας με αυτό γίνονται όλο και πιο στενές, το αγαπημένο πλάσμα δε μεταμορφώνεται μόνο σε έναν ξένο, αλλά προπάντων αντιπροσωπεύει τη δυνατότητα τόσο της έκστασης όσο και της πτώσης. Ακούγοντάς το, λατρεύοντάς το, περιμένοντάς το, υποτασσόμαστε σε μια τελεσίδικη ετυμηγορία: γινόμαστε αποδεκτοί ή απορριπτόμαστε. Από αυτόν λοιπόν που αγαπώ περισσότερο, μπορώ να φοβάμαι και το χειρότερο: ο χαμός ή η φυγή του, που θα μου απόκοβε ένα ουσιαστικό τμήμα του εαυτού μου. Ο έρωτας μας λυτρώνει από το αμάρτημα της ύπαρξης -όταν αποτυχαίνει, νιώθουμε συνθλιμμένοι από τη ματαιότητα της ζωής. Το φρικιαστικό στην ερωτική οδύνη είναι πως τιμωρούμαστε, επειδή αγαπώντας τον άλλο, θελήσαμε ό,τι το καλό γι’ αυτόν. Δεν πληρώνουμε για ένα σφάλμα, αλλά για μια μη αποδεκτή προσφορά. Και αυτοί που απορρίπτονται στις εξετάσεις του έρωτα, δε μπορούν να προσφύγουν σε αναθεώρηση -δε μπορούν να ενοχοποιήσουν κανέναν άλλο και μένουν εγκαταλειμμένοι και αθόρυβοι.

Υπάρχει βεβαίως και η ευτυχία του έρωτα, η ευτυχία της συνενοχής, των μοιρασμένων δοκιμασιών, η ευτυχία να ξεφεύγεις από τα όρια του εαυτού και να εγκαταλείπεσαι με πλήρη εμπιστοσύνη στον άλλο, αλλά είναι μια ευτυχία που φέρει εντός της το σπέρμα του ίδιου του αφανισμού της, όταν εκφυλίζεται σε κυριακάτικη ηρεμία. Φυσικά υπάρχει πάντα η δυνατότητα να εκθρονίσουμε τον άλλο από την περίοπτη θέση του, και με την υπερβολικά στενή συμβίωση να τον κάνουμε προβλέψιμο, τόσο οικείο όσο ένα έπιπλο ή ένα φυτό. Όμως πρόκειται για μια θλιβερή εξέλιξη -και στους δεσμούς μας ταλαντευόμαστε ανάμεσα στο φόβο πως δεν ξέρουμε καθόλου τον άλλο και την απελπισία πως τον γνωρίζουμε υπερβολικά. Η πρώτη πληγή που μας προκαλεί το αγαπημένο πρόσωπο είναι τότε που μας φαίνεται πλούσιο από έναν ισχυρό, γοητευτικό δυναμισμό που αδυνατούμε να τον συλλάβουμε ή να τον παρακολουθήσουμε. Υπάρχει μια δεύτερη πληγή που γεννιέται από την άκρα διαφάνεια του υπερβολικά ανθρώπινου, υπερβολικά προβλέψιμου άλλου που, χάνοντας την αλαζονεία, την αγριότητά του, έχασε ταυτόχρονα και κάθε θέλγητρο. Σε αυτό το πεδίο η νίκη δεν ξεχωρίζει πια από την πανωλεθρία και ταλαντευόμαστε μονίμως ανάμεσα στη βιαιότητα του αγνώστου και τη γαλήνη του πολύ γνωστού. Στην πρώτη περίπτωση, ο άλλος μού ξεφεύγει κι εγώ προσπαθώ απεγνωσμένα να τον προλάβω, στη δεύτερη του ξεφεύγω εγώ, στο μέτρο που αυτός μου έχει γίνει προσιτός, ενταγμένος στην καθημερινότητα της ζωής μου. Είχα διαμελιστεί, απογειωθεί από τον ίδιο τον εαυτό μου, και να που συνέρχομαι, ξαναγίνομαι ακέραιος. Αλλά ανταλλάσσοντας την αδυναμία με την ασφάλεια, έχασα και έναν απαραίτητο αναταραγμό. Επειδή το πιο φριχτό απ’ όλα είναι η επιβίωση του ζευγαριού σε μια κατάσταση ήρεμου αυτοματισμού. Μόλις λύσω το βασανιστικό αίνιγμα που αντιπροσωπεύει για μένα ο άλλος, τον πεζοποιώ: για να πάψω να βασανίζομαι από την υπερβολική του απόσταση, τον έκανα τόσο οικείο μου, ώστε τώρα υποφέρω από την ενοχλητική του εγγύτητα. Χθες ακόμα τον ένιωθα απόντα ως και τη στιγμή της πιο έντονης σαρκικής συνάφειας, και ζούσα με τον τρόμο της εγκατάλειψης -και να που έγινε προβλεπτός, σμικρυμένος σε ένα μηχανικό “αγάπη μου”, ανίκανος πια να με εκπλήξει.

Εννοείται πως όλοι οι έρωτές μας δεν είναι δυστυχισμένοι, όμως όλοι στοιχειώνονται από το φάσμα της εξαφάνισής τους. Συνεπώς δεν υπάρχει λύση για τον ερωτικό πόνο: σαν τους αϋπνικούς, αρκούμαστε να αλλάζουμε πλευρό, να αιωρούμαστε ανάμεσα στη θλίψη του χωρισμού και τη θλίψη της μονοτονίας, ανάμεσα στην ευτυχία της έντασης και την ευτυχία του εφησυχασμού. Δεν υπάρχει πάθος που να μην τρέφεται από την ανησυχία, και ο έρωτας δεν είναι παρά μια κατάσταση ευφορικής οδύνης, αβάσταχτη αλλά και θεϊκή συνάμα. Αυτό είναι το παράδοξό του: είναι μια αγωνία που γεννά τη χαρά, μια απολαυστική σκλαβιά, ένα εξαίσιο κακό που η εξαφάνισή του μας σκοτώνει. Όποιος δε διακινδυνεύει να υποφέρει δε θα μπορέσει ποτέ του να αγαπήσει. Και μήπως ο πιο λεπτός ανατόμος των συμφορών του έρωτα και των συμφορών του μη-έρωτα δεν ήταν ένας άντρας, ο Μαρσέλ Προυστ; Κανένα φύλο δεν έχει το αποκλειστικό προνόμιο του θάμβους και της απελπισίας -η πλήρης συναισθηματική μας προσήλωση σε ένα πλάσμα συνεπάγεται αγωνιώδεις αβεβαιότητες όσο και χαρές. Αγαπώ σημαίνει ζω μες στην αέναη συνύπαρξη του τρόμου και του θαύματος». (Απόσπασμα από το δοκίμιό του Ο Πειρασμός της Αθωότητας, εκδ. Αστάρτη).

Ο Μπρυκνέρ είναι ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους Γάλλους συγγραφείς. Γράφει εναλλάξ μυθιστορήματα και δοκίμια, αρθρογραφεί στο Νουβέλ Ομπσερβατέρ, είναι διδάκτωρ της φιλοσοφίας στο Ινστιτούτο Πολιτικών επιστημών του Παρισιού και διδάσκει ως καθηγητής επισκέπτης σε πανεπιστήμια των ΗΠΑ. Συμμετείχε στον αναβρασμό του Μάη του ’68, τα ψέλνει εμμονικά στις φεμινίστριες και στην Ευρώπη που επαναπαύεται στον λήθαργό της κι έχει γράψει δοκίμια για την αέναη ευφορία της δύσης και μια σειρά από τα σύγχρονα σύνδρομα που, όπως όλα δείχνουν, μας έφεραν εδώ που βρισκόμαστε σήμερα. Χαίρει ιδιαίτερης εκτίμησης από τους Ελληνες αναγνώστες και ο ίδιος επισκέπτεται συχνά τη χώρα μας. Ανάμεσα στα μυθιστορήματά του, ξεχωρίζουν Τα Μαύρα Φεγγάρια του Έρωτα (εκδ. Αστάρτη), Το Θείο Βρέφος (εκδ. Αστάρτη), Η Μελαγχολική Δημοκρατία (εκδ. Αστάρτη) και η Αέναη Ευφορία (εκδ. Αστάρτη).

Πηγη: http://www.doctv.gr