Ας ενισχύσουμε την αυτοπεποίθησή μας (Β)

ΑΛΛΑΓΗ 

Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορείτε να αλλάξετε ή να ελέγξετε κανέναν, παρά μόνο τον εαυτό σας. Κάθε άνθρωπος θα πρέπει να αποφασίσει μόνος του αν θέλει να αλλάξει ή όχι. Και η αλλαγή είναι μία σημαντική διαδικασία για να βελτιώσουμε την αυτοπεποίθησή μας. Η αλλαγή όπως απαιτεί σκληρή δουλειά και προσπάθεια. Η αλλαγή μπορεί να προκαλέσει πόνο, φόβο, θυμό ή και σύγχυση. Επίσης, μπορεί να ταράξει την ισορροπία μέσα σε μία σχέση ή να μας κάνει να αποχωριστούμε κάποιον που δεν είναι αρκετά υποστηρικτικός στην αλλαγή μας. Παρόλα αυτά, η αλλαγή μπορεί να μας οδηγήσει σε μία εξερεύνηση νέων στόχων και νέας ενέργειας στη ζωή μας, και κατά συνέπεια σε ένα νέο όραμα και μία νέα προοπτική. Ακόμα κι αν η αλλαγή αυτή μπορεί να μας οδηγήσει σε αποτυχία, αν μάθουμε από τα λάθη μας και την εμπειρία μας, μπορεί να ενδυναμωθούμε περισσότερο και να δούμε την επιτυχία στην επόμενη προσπάθειά μας. Πριν ξεκινήσουμε, ας απαντήσουμε στις παρακάτω ερωτήσεις:

• Είμαι έτοιμος για την αλλαγή; 
• Είμαι πρόθυμος να ολοκληρώσω την δουλειά που απαιτείται για να αλλάξω; 
• Είμαι έτοιμος να αντιμετωπίσω την οποιαδήποτε δυσφορία που μπορεί να προκύψει μέσω της προσωπικής αλλαγής; 
• Είμαι πρόθυμος να προσπαθήσω ξανά αν αποτύχω; 

Αν απάντησες ΝΑΙ, να θυμάσαι ότι οι άνθρωποι αλλάζουν όταν:

• υπάρχει πολύς πόνος και μεγάλες απώλειες, έτσι ώστε να μην βλέπουν καμία άλλη διέξοδο
• παλιές συμπεριφορές και παλιές επιλογές δεν "λειτουργούν" πια 
• νιώθουν ότι στηρίζονται και ενθαρρύνονται από άλλους 
• αντιλαμβάνονται ένα στόχο που θα τους οδηγήσει στην ισορροπία 
• γνωρίζουν καλά τον εαυτό τους και εκτιμούν τις δυνάμεις τους 

Ορίστε μερικές ιδέες που μπορεί να μας βοηθήσουν να ενισχύσουμε την αυτοπεποίθησή μας: 

• Να ζητήσουμε στήριξη και ανατροφοδότηση από φίλους 
• Να κάνουμε εξάσκηση στην θετική σκέψη και να οραματιζόμαστε την επιτυχία 
• Να ζητήσουμε συμβουλευτική βοήθεια, ειδικά όταν περνάμε δύσκολες στιγμές 
• Να αναγνωρίσουμε τις αξίες μας και να τις μετατρέψουμε σε προτεραιότητες 
• Να βελτιώσουμε τις ικανότητές μας να αναλαμβάνουμε νέες προκλήσεις και να ρισκάρουμε αλλαγές 
• Να συμμετέχουμε τακτικά σε ομάδες υποστήριξης 
• Να μαθαίνουμε να είμαστε ειλικρινείς όσον αφορά τις δυνατότητές μας, τα ταλέντα μας και τις δεξιότητές μας 
• Να καταγράφουμε τα επιτεύγματά μας, μικρά ή μεγάλα, κάθε μέρα 
• Να βρούμε μία καινούργια δουλειά, που μας εγγυάται περισσότερες πιθανότητες επιτυχίας
• Να ανακαλύψουμε ότι οι γονείς μας και οι φίλοι μας πιστεύουν σε μας 
• Να αναλάβουμε πρωτοβουλίες χωρίς να περιμένουμε τους άλλους να προτείνουν κάτι 
• Να αναλάβουμε δράση πάνω σε κάποια ιδέα που πραγματικά πιστεύουμε 
• Να προσπαθήσουμε να βελτιώσουμε την εξωτερική μας εμφάνιση 
• Να εγγραφούμε σε κάποιο εργαστήριο καταπολέμησης του φόβου μας 
• Να δοκιμάσουμε κάποια τεστ προσωπικότητας ή ικανοτήτων, προκειμένου να κατανοήσουμε τον εαυτό μας καλύτερα 
• Να επιστρέψουμε στα θρανία (σεμινάριο, μεταπτυχιακό, ξένη γλώσσα...) 
• Να κάνουμε διαλογισμό καθημερινώς 

"Όταν γελάς, ρισκάρεις να φανείς γελοίος.

Όταν κλαις, ρισκάρεις να φανείς συναισθηματικός. 

Όταν αναζητάς τον Άλλο, ρισκάρεις να εμπλακείς.

Όταν εκθέτεις τα συναισθήματά σου, ρισκάρεις να σε απορρίψουν. 

Όταν αγαπάς, ρισκάρεις να μην σε αγαπήσουν. 

Όταν δοκιμάζεις να ξεπεράσεις τα εμπόδια, ρισκάρεις να αποτύχεις. 

Αλλά πρέπει να ρισκάρεις, γιατί ο μεγαλύτερος κίνδυνος στη ζωή είναι να μην ρισκάρεις τίποτα. Ο άνθρωπος που δεν ρισκάρει τίποτα δεν κάνει τίποτα, δεν έχει τίποτα, δεν είναι τίποτα. Μπορεί να αποφεύγει τον πόνο και τη λύπη, αλλά δεν μπορεί να μάθει, να νιώσει, να αλλάξει, να εξελιχθεί ή να αγαπήσει. Μόνο ο άνθρωπος που ρισκάρει είναι ελεύθερος."  

Η Θλίψη και η Οργή

Σ' ένα μαγεμένο βασίλειο όπου οι άνθρωποι δεν μπορούν να φτάσουν ποτέ, ή ίσως όπου οι άνθρωποι μεταφέρονται αδιάκοπα χωρίς να το καταλαβαίνουν....

Σ' ένα βασίλειο μαγεμένο όπου τα αφηρημένα πράγματα γίνονται χειροπιαστά...

Ήταν μία φορά κι έναν καιρό...

μία πανέμορφη λίμνη.

Ήταν μία λίμνη με νερά κρυστάλλινα και καθαρά όπου κολυμπούσαν ψάρια όλων των χρωμάτων, κι όπου όλες οι αποχρώσεις του πράσινου λαμπύριζαν διαρκώς...
Ως εκείνη τη μαγική και διάφανη λίμνη έφτασαν η θλίψη και η οργή για να κάνουν μπάνιο παρέα.
Και οι δυο έβγαλαν τα ρούχα τους, και γυμνές, μπήκαν στη λίμνη.

Η οργή, που βιαζόταν (όπως συμβαίνει πάντα στη οργή χωρίς να ξέρει γιατί), έκανε μπάνιο στα γρήγορα, κι ακόμα πιο γρήγορα βγήκε απ' το νερό...
Αλλά η οργή είναι τυφλή - ή τέλος πάντων, δεν βλέπει ξεκάθαρα την πραγματικότητα. Έτσι, γυμνή και καθαρή, φόρεσε βγαίνοντας απ' το νερό το πρώτο ρούχο που βρήκε...
Και συνέβη εκείνο το ρούχο να μην είναι το δικό της αλλά της θλίψης...
Κι έτσι, ντυμένη θλίψη, η οργή έφυγε...

Πολύ ήρεμη, πολύ γαλήνια, διατεθειμένη όπως πάντα να παραμείνει σε όποιο μέρος βρίσκεται, η θλίψη τελείωσε το μπάνιο της και -χωρίς καμία βιασύνη- ή καλύτερα, χωρίς συναίσθηση του χρόνου που περνάει, τεμπέλικα και αργά, βγήκε από τη λίμνη.
Στην όχθη συνειδητοποίησε ότι τα ρούχα της δεν ήταν πια εκεί.
Όπως όλοι ξέρουμε, αν υπάρχει κάτι που δεν αρέσει καθόλου στη θλίψη, είναι να μένει γυμνή. Έτσι, φόρεσε το μοναδικό ρούχο που υπήρχε δίπλα στη λίμνη: το φόρεμα της οργής.

Λένε ότι από τότε, πολλές φορές συναντάμε την οργή τυφλή, σκληρή, τρομερή και θυμωμένη. Αλλά αν σταματήσουμε για λίγο και κοιτάξουμε καλύτερα, καταλαβαίνουμε ότι αυτή η οργή που βλέπουμε είναι μόνο μία μεταμφίεση, κι ότι πίσω από την όψη της οργής, στην πραγματικότητα, κρύβεται η θλίψη. 


(Από το βιβλίο "Ιστορίες να σκεφτείς", του Χορχέ Μπουκάι)

Το πληγωμένο παιδί μέσα μας

Μπορώ να σου κάνω ολόκληρη σκηνή επειδή δεν ήρθες στην ώρα σου, κι έτσι ο καβγάς επικεντρώνεται σε αυτή την προφανή διαφωνία, ενώ πρόκειται για κάτι άλλο: η καθυστέρηση είναι ένα πρόσχημα. Αν εξοργίζομαι επειδή αργείς, μπορεί, το να έρχεσαι στην ώρα σου να μην αρκεί για την επίλυση του προβλήματός μου. Θα έπρεπε να δω τι είναι αυτό που με πειράζει τόσο, ποια ερμηνεία δίνω στην αργοπορία σου, τι είναι αυτό που χρειάζομαι από σένα, τι σου ζητάω απαιτώντας ακρίβεια... Να μου αποδείξεις ότι νοιάζεσαι για μένα; Να με εκτιμάς; Να με λάβεις υπόψη σου; Τι θέλω να πω όταν αντιδρώ έτσι;

Όταν επικεντρωνόμαστε υπερβολικά στον εαυτό μας, δεν μπορούμε να καταλάβουμε τι συμβαίνει στον άλλον και γινόμαστε εγωκεντρικοί.
Γι' αυτόν που βλέπει απ΄έξω, η συμπεριφορά μας μοιάζει τουλάχιστον υπερβολική - αν όχι εντελώς παράλογη. Και πιθανότατα είναι, γιατί αυτές οι τόσο πρωτόγονες αντιδράσεις προέρχονται στην πραγματικότητα από τα πρώτα χρόνια της ζωής μας, από τους τρόπους συμπεριφοράς που μάθαμε για να προστατευόμαστε από τα τραύματα της παιδικής ηλικίας...

Αυτή η ανάμνηση του πρωτογενούς τραύματος μπορεί να ονομαστεί "το πληγωμένο παιδί". Αυτό το πληγωμένο παιδί που φέρουμε μέσα μας είναι που μας κάνει να αντιδρούμε έτσι. Κουβαλάμε τους πόνους που δεν μπορέσαμε να εκφράσουμε στην παιδική μας ηλικία και τους εξωτερικεύουμε μέσω των αντιδράσεών μας, χωρίς να το συνειδητοποιούμε. Αυτό σημαίνει πως τοποθετούμαστε πριν καλά καλά μπορέσουμε να σκεφτούμε. Αυτού του είδους οι αντιδράσεις είναι που δημιουργούν τα περισσότερα προβλήματα στις διαπροσωπικές σχέσεις. 
Δυστυχώς, όταν βιώνουμε μία σχέση, τους πόνους και τους θυμούς που δεν βρήκαν διέξοδο στο παρελθόν, τους αναπλάθουμε στο παρόν μας, εμπλέκοντας και τον άλλον στις αντιδράσεις μας.

Γενικά, αυτοί οι παλιοί πόνοι δεν εμφανίζονται μέχρι να βρεθούμε σε μία ερωτική σχέση. Η σχέση και ο γάμος ξύνουν αυτές τις παλιές πληγές και υποθέτουμε πως είναι ο σύντροφός μας που τις προκαλεί. Συνήθως αυτό δε συμβαίνει από την αρχή, αλλά σιγά σιγά, όσο αισθανόμαστε πραγματικά δεμένοι με τον άλλον. Αυτό το πληγωμένο παιδί που κουβαλάμε μέσα μας είναι σαν μία μαύρη τρύπα που ρουφάει τα πάντα, σαν ένας πονόδοντος. Όταν παρουσιάζεται στη ζωή μας δεν μπορούμε να σκεφτούμε τίποτε άλλο, ο πόνος κυριαρχεί στη ζωή μας.
Σε πολλές περιπτώσεις χωρισμού, το πρόβλημα δεν βρίσκεται στη σχέση μεταξύ των δύο, αλλά σε άλυτα θέματα του παρελθόντος ενός από τους δύο (ή και των δύο).
Η αντίδρασή μου προκαλεί τη δική σου, κι έτσι ο ένας επηρεάζει αρνητικά τον άλλον.

Όταν κουβαλάμε μέσα μας το πληγωμένο παιδί, έχουμε την αίσθηση πως ποτέ δεν βρισκόμαστε στο παρόν. Πάντα αντιδρούμε για πράγματα που μας συνέβησαν πριν πολλά χρόνια. Αυτό καθιστά τη σχέση με τον άλλον αδύνατη. Όσο δεν ασχολούμαι με το πληγωμένο παιδί, αυτό θα συνεχίσει να αντιδρά και να επιδεινώνει τις προσωπικές μου σχέσεις, καθώς ο μόνος που μπορεί να το ακούσει είμαι εγώ ο ίδιος όταν σκύβω πάνω στη θλίψη και την οργή του. Τότε μόνο το παιδί παύει να αντιδρά, γιατί τότε μόνο το στηρίζω.

Το πληγωμένο παιδί ζητάει την επικύρωση του πόνου του. Μόνο όταν ένας άνθρωπος αισθάνεται επιβεβαίωση μέσα στον πόνο του, μπορεί να τον εκφράσει και να τον ξεπεράσει. Για να αγγίξω το σημείο που με πονάει είναι απολύτως απαραίτητο να σταματήσω να κατηγορώ τον άλλον και να παρατηρήσω μέσα από τις αντιδράσεις μου τι είναι αυτό που μου συμβαίνει. Στις χειρότερες περιπτώσεις, όταν ένα ζευγάρι νιώθει αυτό το κενό που δεν μπορεί να γεμίσει με τους δυο, αποφασίζει να κάνει ένα παιδί... καθώς κι αυτοί που δείχνουν ενήλικοι, δεν είναι παρά δύο απελπισμένα παιδιά που ψάχνουν σωτηρία στο κοινό παιδί τους.
Υπάρχουν άνθρωποι που μπορεί να είναι λαμπροί ως ενήλικες, αλλά όταν αποτραβιούνται στην οικειότητα των πιο στενών τους σχέσεων δεν είναι παρά παιδιά, που χρειάζονται διαρκώς βοήθεια και αντιδρούν στην έλλειψη στοργής, προσοχής ή αναγνώρισης.

Να μάθουμε να εκμεταλλευόμαστε κάθε δυσκολία που συναντάμε στο δρόμο μας, για να εμβαθύνουμε περισσότερο και να έρθουμε σε ουσιαστικότερη επαφή, όχι μόνο με τον σύντροφό μας, αλλά και με την δική μας προσωπική κατάσταση, ως ζωντανά πλάσματα. 


(Από το βιβλίο "Να βλέπεις στον έρωτα", του Χορχέ Μπουκάι)

"Το άλλο μου μισό"...

Η χειρότερη από τις αντιλήψεις που έμαθαν και μετέφεραν οι γονείς στα παιδιά τους είναι πως υποτίθεται ότι βρισκόμαστε στην αναζήτηση του άλλου μας μισού. Γιατί να μην προσπαθούμε να βρούμε κάποιον ολόκληρο αντί να συμβιβαστούμε με κάποιον μισό;

Ο έρωτας που προτείνουμε χτίζεται μεταξύ ολόκληρων ανθρώπων που συναντιούνται, όχι ανάμεσα σε δύο μισά που χρειάζονται το ένα το άλλο για να νιώσουν ολόκληρα.

Όλες οι ιστορίες αγάπης καταλήγουν σ' ένα ευτυχές τέλος: "Παντρεύτηκαν, κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα..." Ας ξυπνήσουμε τους κοιμισμένους: η σχέση δεν είναι έτσι. Η σχέση είναι ένας νέος δρόμος - μία πρόκληση.

Αυτό που μπορώ να περιμένω από μία σχέση είναι ένας σύντροφος στο δρόμο μου, στη ζωή, κάποιος που να με τρέφει και με τη σειρά του να τρέφεται από την παρουσία μου. Αλλά πάνω απ' όλα, κάποιος που δεν θα παρεμβαίνει στο δρόμο της ζωής μου.

Όταν χρειάζομαι τον άλλο για να ζήσω, η σχέση μετατρέπεται σε εξάρτηση. Και υπό εξάρτηση, επιλογές δεν μπορούν να γίνουν.
Και χωρίς επιλογή δεν υπάρχει ελευθερία.
Και χωρίς ελευθερία δεν υπάρχει αληθινός έρωτας.
Και χωρίς αληθινό έρωτα μπορεί να υπάρχουν γάμοι, αλλά δεν υπάρχει σχέση.


(Από το βιβλίο "Να βλέπεις στον έρωτα", του Χορχέ Μπουκάι)

Ας ενισχύσουμε την αυτοπεποίθηση μας (Α)

Αυτοπεποίθηση: 

• Η πίστη στον εαυτό μου; 
• Η ικανότητα να βλέπω τη θέση μου μέσα στον κόσμο μέσα από μία ρεαλιστική σκοπιά; 
• Η σιγουριά για τις ικανότητές μου να πραγματοποιώ αλλαγές και να αντιμετωπίζω προκλήσεις; 
• Η ικανότητα να κατανοώ τις αδυναμίες του χαρακτήρα μου και να δουλεύω προς την αυτοβελτίωσή μου; 
• Η ικανότητα να αναγνωρίσω τα στοιχεία που με κάνουν μοναδικό και να είμαι περήφανος γι' αυτά; 
• Η πίστη σε αυτά που μπορώ να κάνω; 
• Η αντίληψη της προσωπικής μου αξίας, άσχετα από την κάθε περίσταση; 
• Η αγάπη και ο σεβασμός για τον εαυτό μου; 

Οι ερμηνείες για τον όρο "αυτοπεποίθηση" μπορούν να συνεχιστούν ακόμα, αυτό όμως που έχει ουσία είναι να κατανοήσουμε ότι η αυτοπεποίθηση δεν είναι μία στατική κατάσταση, αλλά μία συνεχής διαδικασία που αναμορφώνεται διαρκώς κατά τη διάρκεια της ζωής μας. 


Που μπορεί να οφείλεται η χαμηλή αυτοπεποίθηση; 


Πολλές φορές συγκρινόμαστε με τους άλλους σε σωματικό, συναισθηματικό, ή πνευματικό επίπεδο, με σαφώς άδικη μεταχείριση προς τον εαυτό μας, καθώς αναμένουμε να έχουμε τόσο τα δικά μας μοναδικά χαρακτηριστικά αλλά και των άλλων, προκειμένου να νιώθουμε ικανοποιημένοι. 
Συμβαίνει, επίσης, αρκετά συχνά να έχουμε ξεχάσει ή να αγνοούμε τα θετικά μας χαρακτηριστικά ή τα επιτεύγματά μας και να δίνουμε έμφαση μόνο στις αποτυχίες μας, στα λάθη μας ή στα ελαττώματά μας. 
Επίσης, μπορεί να δίνουμε υπερβολική σημασία στα μηνύματα, λεκτικά ή μη, των άλλων γύρω μας, σχετικά με την επίδοσή μας ή στην αρνητική κριτική σχετικά με τις επιλογές μας. 
Μπορεί να αναλωνόμαστε πάρα πολύ στο πώς οι άλλοι σκέφτονται για μας ή δίνουμε υπερβολική σημασία στα πρότυπα των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης ή της κοινωνίας. 


Η αυτοπεποίθηση δεν είναι κάτι που μαθαίνεται μέσα σε μία νύχτα ή κατά τύχη. Είναι μία συνεχής αξιολόγηση του εαυτού μας, μία πίστη σχετικά με το τι μπορούμε και τι δεν μπορούμε να πετύχουμε. 


Άσκηση Νο1: 


1. Γράψε τρεις θετικές λέξεις που σε περιγράφουν. 


2. Ποιο θεωρείς το μεγαλύτερό σου επίτευγμα; 


3. Ποιο θα ανέφερε ο καλύτερός σου φίλος/η καλύτερή σου φίλη ως το πιο θετικό σου χαρακτηριστικό; 


4. Για ποιο πράγμα θα ήθελες να σε θυμούνται στη ζωή σου; 


5. Ανάφερε:

• μία δύσκολη δουλειά που πέτυχες
• ένα βραβείο που κέρδισες 
• κάτι ενθαρρυντικό που είπες 
• μία συνήθεια που άλλαξες 
• ένα στόχο που πέτυχες 

Όταν τελειώσεις με την καταγραφή, ξαναδιάβασε τις απαντήσεις σου, τοποθέτησέ τις σε εμφανές σημείο, προκειμένου να τις βλέπεις κάθε μέρα, και να θυμάσαι ότι αυτά είναι μερικά από τα πράγματα που σε κάνουν ΜΟΝΑΔΙΚΟ! 

"Δεν θα ανησυχούσες τόσο πολύ για το τι σκέφτονται οι άλλοι, αν συνειδητοποιούσες πόσο σπάνια σκέφτονται" (Ε. Ρούζβελτ)