"Ευτυχία δεν είναι να κάνεις πάντα αυτό που θέλεις, αλλά να θέλεις πάντα αυτό που κάνεις" (Λέων Τολστόι)

Σάββατο 9 Ιουλίου 2011

Κακές σκέψεις!

Ζηλεύετε τον καλύτερό σας φίλο που αρραβωνιάστηκε πρόσφατα; 
Σκέφτεστε κάποιον άλλο άντρα ενώ είστε στην αγκαλιά του συζύγου σας; 
Ας μην κρυβόμαστε. Όλοι μερικές φορές νιώθουμε αρνητικά συναισθήματα τα οποία δεν εξομολογούμαστε σε κανέναν. Σύμφωνα με τους ψυχολόγους, δεν είμαστε έτοιμοι να αποδεχτούμε την σκοτεινή μας πλευρά, γι' αυτό και θάβουμε τις αρνητικές μας σκέψεις στα κατάβαθα του μυαλού μας. Ο ειδικός επί των ανθρωπίνων σχέσεων Στιβ Ντακ αναφέρει ότι τα θετικά συναισθήματα μας ωθούν να νιώθουμε ικανοί, ενώ τα αρνητικά συναισθήματα μάς κάνουν να αισθανόμαστε ανεπαρκείς για τους άλλους. Όλα όσα λέμε και κάνουμε αποτελούν συνάρτηση τόσο των ηθικών μας αξιών όσο κι εκείνων που πιστεύουμε ότι οι άλλοι περιμένουν από εμάς. Εντούτοις, σε περιπτώσεις μεγάλων συναισθηματικών κρίσεων ενεργοποιούνται αυτόματοι μηχανισμοί και οι αντιδράσεις μας φέρνουν στο φως άγνωστες πτυχές του χαρακτήρα μας, σκέψεις και συναισθήματα που θεωρούμε αρνητικά και ντρεπόμαστε να τα εκφράσουμε. 

1. Το δικό σου γκαζόν είναι πιο πράσινο... 
Η ζήλια είναι κατεξοχήν προϊόν αρνητικών σκέψεων. Αν κάποιος παραδεχτεί ότι ζηλεύει, σημαίνει ότι αμέσως δηλώνει τρία πράγματα: "Νιώθω κατώτερος. Θα μπορούσα να γίνω εχθρικός αν πετύχαινες. Θα σου έκανα ακόμα και κακό." Τέτοιες συμπεριφορές δεν είναι κοινωνικά αποδεκτές, γι' αυτό η ζήλια καταδικάζεται από όλους. Οι ενοχές πολλαπλασιάζονται όταν ζηλεύουμε το φίλο ή τον αδερφό και όχι κάποιον ξένο. Πρόκειται για αμφιθυμία που συνδέεται με τους μηχανισμούς της ζήλιας. Οι ειδικοί διέκριναν πέντε τύπους: την κτητική, της αποκλειστικότητας, την ανταγωνιστική, την εγωκεντρική και την τρομαγμένη. Η εγωκεντρική ζήλια εκρήγνυται όταν συγκρίνουμε τον εαυτό μας μ' ένα πρόσωπο που υπερέχει σε κάποιον τομέα που μας ενδιαφέρει. Αυτό συμβαίνει συνήθως με ανθρώπους του περιβάλλοντός μας, οι οποίοι πιστεύουμε ότι μπορούν να συγκριθούν μαζί μας. Για παράδειγμα, μία γυναίκα ζηλεύει μία ωραία γειτόνισσα ή κάποια συνάδελφό της, όχι όμως τη Μις Κόσμος. Παρόμοια είναι και η ζήλια που αναπτύσσεται μεταξύ των αδερφών, αφού την επιτυχία τους την εκλαμβάνουμε ως διπλή δική μας αποτυχία. Ντρεπόμαστε για το αίσθημα κατωτερότητας που αναπτύσσεται μέσα μας καθώς, σύμφωνα με τις ηθικές μας αρχές, οφείλουμε να χαιρόμαστε με τις επιτυχίες των αγαπημένων μας. Οι συγκρίσεις μεταξύ αδερφών είναι επώδυνες όταν αφορούν σε τομείς κοινού ενδιαφέροντος. Όταν πρόκειται για αδιάφορο πεδίο του ενός από τους δύο, τότε νιώθουμε υπερηφάνεια. 

2. Μία σου και μία μου! 
Η χαρά για τη δυστυχία των άλλων είναι το αντίθετο της αλληλεγγύης. Αρκετοί ικανοποιούνται όταν καταστρέφεται η λαμπρή καριέρα ενός συναδέλφου ή όταν χάνει η αντίπαλη ποδοσφαιρική ομάδα. Γινόμαστε θεατές του πόνου των άλλων χωρίς να νιώθουμε υπεύθυνοι γι' αυτόν, γιατί η ζημιά έγινε χωρίς τη δική μας επέμβαση. Ωστόσο μπορεί να χαρούμε αν συμβεί κάτι κακό σε ανθρώπους με τους οποίους στο παρελθόν είχαμε βρεθεί σε αντιπαράθεση και βγήκαμε χαμένοι. Εκλαμβάνουμε δηλαδή την ατυχία του άλλου ως παράγοντα που επαναφέρει την ισορροπία στη σχέση μας. Ο Αμερικανός ψυχολόγος Ρίτσαρντ Σμιθ επισημαίνει ότι νιώθουμε μοχθηρία απέναντι σε άτομα που ζηλεύουμε. Για να το αποδείξει, πραγματοποίησε ένα πείραμα. Σε μια ομάδα ανθρώπων έκανε προβολή ενός βίντεο με την ίδια ιστορία και δύο πρωταγωνιστές: ένα μέτριο παιδί κι ένα άλλο γεννημένο νικητή, λαμπερό και ταλαντούχο. Και οι δυο τους αναγκάστηκαν να κόψουν τις σπουδές τους. Όπως αποδείχτηκε, η κακή τύχη του παιδιού-νικητή προκάλεσε ικανοποίηση στους θεατές. Με ικανοποίηση αντιμετωπίζεται και η ήττα του πολιτικού αντιπάλου ή της αντίπαλης ομάδας. Ερευνητές που μελέτησαν τους ψυχολογικούς μηχανισμούς που αναπτύσσει ο ποδοσφαιρικός φανατισμός, παρατήρησαν τη συμπεριφορά σπουδαστών στο Πανεπιστήμιο του Άμστερνταμ. Οι Ολλανδοί φοιτητές ένιωσαν ικανοποίηση όταν η Γερμανία αποκλείστηκε στο Μουντιάλ του 1998, παρότι η εξέλιξη δε βελτίωσε τη θέση της Εθνικής Ομάδας τους. Στις περισσότερες περιπτώσεις η χαιρεκακία εκδηλώνεται όταν εμπλέκονται προσωπικά οφέλη. Παλαιότερες ήττες των Ολλανδών στην ποδηλασία δημιούργησαν αίσθημα κατωτερότητας στους φιλάθλους, οι οποίοι ένιωσαν ότι δικαιώθηκαν με τον αποκλεισμό των Γερμανών στο ποδόσφαιρο. 

3. Φανταστικά παραστρατήματα 
Σκεφτόμαστε την κοπέλα που συναντήσαμε στο μπαρ, έναν ηθοποιό, έναν πρώην φίλο... Δύσκολο να το παραδεχτούμε, αλλά σχεδόν όλοι, τουλάχιστον με το μυαλό, έχουμε προδώσει το σύντροφό μας. Σύμφωνα με έρευνα του Πανεπιστημίου του Βερμόντ, στις ΗΠΑ, το 98% των αντρών και το 80% των γυναικών σκέφτονται σεξουαλικά κάποιον τρίτο. Στο 34% των περιπτώσεων, οι γυναίκες σκέφτονται πρώην συντρόφους τους, ενώ μόλις το 22% των αντρών τρέφει "πιπεράτες" σκέψεις για τις δικές τους πρώην. Τόσο οι γυναίκες όσο και οι άντρες, σχεδόν ποτέ δεν εκδηλώνουν τις μύχιες σκέψεις τους, οι οποίες τους δημιουργούν ενοχικά συναισθήματα, ντροπή και φοβίες. Κι αυτό γιατί νιώθουν ότι προδίδουν τις ηθικές τους αξίες ή ότι προσβάλλουν τη σχέση με το σύντροφό τους. Αν για τον άντρα η φαντασίωση ότι έχει πολλές γυναίκες τονώνει την ταυτότητά του, για τη γυναίκα η σκέψη ενός πρώην που η λήθη τον έχει απαλλάξει από τα ελαττώματα είναι πιο επίπονη. Και τα δύο φύλα πάντως αμφιβάλλουν για τα συναισθήματα που τρέφουν προς το σύντροφό τους και προσπαθούν να ανακαλύψουν τι δεν πάει καλά. 

4. Κατά βάθος ρατσιστές;
Τα φαινόμενα απατούν, κατά γενική παραδοχή. Ωστόσο, έχουμε την τάση να κρίνουμε αρνητικά κάποιον με ιδιαίτερο στυλ ή κάποιον που φοράει σκισμένα ρούχα. Από την άλλη, θεωρούμε φιλικό εκείνον που μας μοιάζει και εχθρικό κάποιον πολύ διαφορετικό από εμάς. Το γεγονός ότι υπερεκτιμούμε τις ομοιότητες, συνεπάγεται ότι αξιολογούμε αρνητικά κάποιον διαφορετικό. Μ' αυτό τον τρόπο δημιουργούνται προκαταλήψεις οι οποίες είναι αντίθετες προς τις ηθικές μας αξίες. Για παράδειγμα, ελάχιστα άτομα δηλώνουν ότι έχουν πρόβλημα με τους ομοφυλόφιλους και οι περισσότεροι συμφωνούν ότι δεν πρέπει να γίνονται διακρίσεις εις βάρος τους. Όταν όμως συναντήσουν έναν ομοφυλόφιλο νιώθουν αμηχανία, που εκφράζεται από την απόσταση που κρατούν απέναντί τους κι από τη στάση του σώματός τους - γέρνουν τον κορμό προς τα πίσω και σταυρώνουν τα χέρια. Σε ακραίες περιπτώσεις, μερικοί άνθρωποι τρέφουν αρνητικές σκέψεις και συναισθήματα απέναντι σε μειονότητες ή εθνικές ομάδες. Ο ρατσισμός, ο φόβος, το μίσος και η έλλειψη αλληλεγγύης προς συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες ενός πληθυσμού εκφράζουν πολιτισμικό έλλειμμα και δεν αρμόζουν στην ηθική των σύγχρονων κοινωνιών. Επομένως τέτοιες σκέψεις δεν εκφράζονται δημοσίως. Ωστόσο κατά καιρούς, ειδικά σε περιόδους κρίσεων, εμφανίζονται πολιτικά κόμματα που εκφράζουν μία ηθική οπισθοδρόμηση προβάλλοντας τέτοιες αντιλήψεις δημοσίως, στην προσπάθειά τους να τις νομιμοποιήσουν. 

5. Τι βάρος η οικογένεια! 
"Θα γυρίσω αργά - έχω πολλή δουλειά". Για κάποιους η φράση αυτή είναι μόνιμη δικαιολογία για να αποφύγουν τις οικογενειακές υποχρεώσεις. Αντιμετωπίζουν την οικογένεια σαν ένα βάρος που διαρκώς μεγαλώνει καθώς αυξάνονται οι ανάγκες των παιδιών ή οι απαιτήσεις της συντρόφου. Στην περίπτωσή τους η δουλειά στο γραφείο αποδεικνύεται πιο ευχάριστη από τη ζωή στο σπίτι. Έτσι προτιμούν να περνούν περισσότερο χρόνο στο χώρο εργασίας, χωρίς να το ομολογούν ποτέ στην οικογένεια για να μην προκαλούν καυγάδες. 

6. Το αγαπημένο παιδί 
Ο βασιλιάς Ληρ, ήρωας του Σαίξπηρ, μοίρασε το βασίλειό του στις δύο από τις τρεις κόρες του. Την τρίτη, που ήταν η πιο νέα και πιο αγαπητή, την αποκλήρωσε γιατί δεν τον κολάκευε όπως οι αδερφές της. Πολλοί είναι οι γονείς που προτιμούν κάποια από τα παιδιά τους, λίγοι όμως το παραδέχονται. Οι διακρίσεις απευθύνονται πάντα προς το πιο αδύναμο παιδί ή εκείνο με τα περισσότερα προβλήματα. Κάποιοι, πάλι, έχουν αδυναμία, στο Βενιαμίν της οικογένειας, στο αγόρι, στο κορίτσι, ή σε όποιο τους μοιάζει. Με βάση την κοινωνική επιταγή, πρέπει να αγαπάμε εξίσου όλα τα παιδιά και να τους συμπεριφερόμαστε με τον ίδιο τρόπο. Γνωρίζουμε ότι αυτός ο κανόνας πρέπει να τηρείται αυστηρά για να είμαστε σωστοί γονείς. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στους δασκάλους, οι οποίοι μπορεί να ξεχωρίζουν κάποιο μαθητή, πράγμα που έρχεται σε αντίθεση με την αρχή ότι πρέπει να συμπεριφέρονται με τον ίδιο τρόπο σε όλους τους μαθητές. 

7. Όχι μόνο πόνος  
Μια από τις σκέψεις - "ταμπού" είναι να εύχεται κάποιος το θάνατο ενός αγαπημένου προσώπου επειδή δεν μπορεί να αντέξει το βάρος μίας μακρόχρονης και οδυνηρής ασθένειας. Πρόκειται για βασανιστικές καταστάσεις, γι' αυτό οι συγγενείς θέλουν να επιστρέψουν στην κανονική τους ζωή. Δεν παραδέχονται ότι επιθυμούν να τελειώσουν όλα σύντομα. Αντίθετα, μετά το θάνατο εξομολογούνται ότι εκτός από πόνο νιώθουν και κάποια ανακούφιση. Οι σημερινές κοινωνίες είναι ανεκτικές ως προς τις σκέψεις που αφορούν στην προσωπική μας ευημερία, ακόμα και κατά τη διάρκεια του πένθους. Υπάρχει ταυτόχρονα η τάση να υπογραμμίζουμε ότι ήταν λύτρωση και για τον αποθανόντα, επισήμανση με μία δόση υποκρισίας. Δεν είναι εύκολο να παραδεχτούμε ότι ένας θάνατος μπορεί να προκαλέσει εκτός από πόνο κι άλλα συναισθήματα. Όποιος, προς έκπληξή του, νιώθει ανακούφιση, ντρέπεται και αισθάνεται εγωιστής. 

Προτιμότερη η σιωπή; 
Είμαστε στ' αλήθεια κακοί; Ασφαλώς όχι. Όταν κάνουμε τέτοιες σκέψεις βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τις αρχές και τις αξίες μας, γι' αυτό είναι φυσικό να τις κρατάμε κρυφές. Δεν παραδεχόμαστε ότι ζηλεύουμε, γιατί κάτι τέτοιο δε θα ήταν αποδεκτό από τους άλλους. Οι ερωτικές φαντασιώσεις είναι αφροδισιακές, αλλά δεν τις πραγματοποιούμε ειδικά όταν το πρόσωπο που σκεφτόμαστε δεν είναι ο σύντροφός μας. Αν αποκαλύπταμε αυτές τις μύχιες σκέψεις, ο σύντροφός μας πιθανόν θα τις εκλάμβανε ως πραγματική απιστία. Το ίδιο συμβαίνει και με τις σκέψεις περί ρατσισμού ή για το μίσος απέναντι σε κάποιες μειονοτικές ομάδες - είναι μη αποδεκτές, βάσει των ηθικών κανόνων της κοινωνίας μας. Είναι προτιμότερο λοιπόν να μην τις εκφράζουμε, για να μην αποκτήσουν ουσιαστική υπόσταση. 

(Από άρθρο του περιοδικού Focus, 2005) 

Παρασκευή 1 Ιουλίου 2011

10 μύθοι για τους εσωστρεφείς ανθρώπους


Μύθος # 1 - Οι εσωστρεφείς δεν θέλουν να μιλάνε πολύ. 
Αυτό δεν είναι αλήθεια. Οι εσωστρεφείς απλώς δεν μιλάνε, εκτός εάν έχουν κάτι να πουν. Μισούν την ψιλοκουβέντα. Αν ένας εσωστρεφής μπει σε μία κουβέντα για κάτι που τον ενδιαφέρει, δεν θα σταματήσει να μιλάει. 

Μύθος # 2 - Οι εσωστρεφείς είναι ντροπαλοί. 
Η συστολή δεν έχει να κάνει με το αν είναι εσωστρεφής. Οι εσωστρεφείς δεν φοβούνται τους ανθρώπους. Αυτό που χρειάζονται όμως είναι ένας λόγος για να αλληλεπιδράσουν. Δεν συζητούν απλώς για χάρη της συζήτησης. Αν θέλετε να μιλήσετε σε ένα εσωστρεφές άτομο, απλά αρχίστε να μιλάτε.

Μύθος # 3 - Οι εσωστρεφείς είναι αγενείς. 
Οι εσωστρεφείς συχνά δεν βλέπουν τον λόγο για να είναι υπερβολικά τυπικοί στις κοινωνικές τους συναναστροφές. Θέλουν απλώς να είναι αυθεντικοί και ειλικρινείς.Δυστυχώς, αυτό δεν είναι αποδεκτό στις περισσότερες καταστάσεις, έτσι ώστε οι εσωστρεφείς μπορεί να αισθάνονται μεγάλη πίεση για να μπορέσουν να ανταποκριθούν σε μία τόσο κουραστική συνθήκη. 

Μύθος # 4 - Οι εσωστρεφείς δεν τα πάνε καλά με τους άλλους. 
Αντίθετα, οι εσωστρεφείς εκτιμούν πραγματικά την αξία των λίγων φίλων που έχουν. Μπορεί να μετράνε τους στενούς φίλους τους στο ένα τους χέρι. Αν είστε αρκετά τυχεροί για να σας θεωρεί φίλος σας ένας εσωστρεφής, έχετε πιθανώς έναν πιστό σύμμαχο για τη ζωή. Μόλις κερδίσετε το σεβασμό τους ως άτομο, είστε μέσα στην καρδιά τους.


Μύθος # 5 - Οι εσωστρεφείς δεν θέλουν να βγαίνουν έξω στον κόσμο. 
Οι εσωστρεφείς απλά δεν θέλουν να βγαίνουν έξω στον κόσμο για πάρα πολλή ώρα. Επίσης θέλουν να αποφεύγουν τις περίπλοκες διαδικασίες που περιλαμβάνονται σε δημόσιες δραστηριότητες. Συγκεντρώνουν τα δεδομένα και τις εμπειρίες πολύ γρήγορα, και ως εκ τούτου, δεν χρειάζεται να παραμένουν σε ένα σημείο για πολύ για να πιάσουν το νόημα. Είναι έτοιμοι να επιστρέψουν στη βάση τους, να γεμίσουν τις μπαταρίες τους και να ταξινομήσουν τις πληροφορίες τους. Στην πραγματικότητα, η επαναφόρτιση είναι απολύτως απαραίτητη για τους εσωστρεφείς. 

Μύθος # 6 - Οι εσωστρεφείς θέλουν να μένουν πάντα μόνοι τους.  
Οι εσωστρεφείς είναι απολύτως άνετοι με τις σκέψεις τους. Σκέφτονται πολύ. Ονειροπολούν πολύ. Τους αρέσει να έχουν κάτι να σκεφτούν, ένα γρίφο για να λύσουν. Αλλά μπορεί να νιώσουν απίστευτα μόνοι, εάν δεν έχουν κανέναν να μοιραστούν τις ανακαλύψεις τους. Επιθυμούν μια αυθεντική και ειλικρινής σχέση με ένα άτομο τη φορά. 

Μύθος # 7 - Οι εσωστρεφείς είναι παράξενοι. 
Οι εσωστρεφείς είναι συχνά ατομικιστές. Δεν ακολουθούν το πλήθος. Προτιμούν να εκτιμώνται για τον καινοφανή τρόπο ζωής τους. Τους αρέσει να αμφισβητούν συχνά τον κανόνα. Δεν παίρνουν αποφάσεις με βάση το τι είναι δημοφιλές ή της μόδας. 

Μύθος # 8 - Οι εσωστρεφείς είναι παθητικοί και απομακρυσμένοι. 
Οι εσωστρεφείς είναι άνθρωποι που έχουν κατά κύριο λόγο το βλέμμα στραμμένο προς τα μέσα, δίνοντας ιδιαίτερη προσοχή στις σκέψεις και τα συναισθήματά τους. Δεν είναι ότι δεν είναι σε θέση να αποδίδουν σημασία σε ό,τι συμβαίνει γύρω τους, είναι ακριβώς ότι ο εσωτερικός κόσμος τους είναι πολύ πιο έντονος και σημαντικός γι 'αυτούς. 

Μύθος # 9 - Οι εσωστρεφείς δεν ξέρουν πώς να χαλαρώσουν και να διασκεδάσουν. 
Οι εσωστρεφείς συνήθως χαλαρώνουν στο σπίτι ή στη φύση, και όχι σε δημόσιους χώρους. Οι εσωστρεφείς δεν αναζητούν τη συγκίνηση και την αύξηση της αδρεναλίνης. Εάν υπάρχει πάρα πολύ θόρυβος και ομιλία, κλείνονται στον εαυτό τους. Οι εγκέφαλοί τους είναι πολύ ευαίσθητοι ως προς το νευροδιαβιβαστή που λέγεται ντοπαμίνη. Εσωστρεφείς και εξωστρεφείς έχουν διαφορετικά κυρίαρχα νευρο-μονοπάτια. Απλώς διαφορετικά.  

Μύθος # 10 - Οι εσωστρεφείς μπορούν να ορίσουν τον εαυτό τους και να γίνουν εξωστρεφείς. 
Οι εσωστρεφείς δεν μπορούν να αλλάξουν τον εαυτό τους και αξίζουν το σεβασμό για τη φυσική ιδιοσυγκρασία τους και τη συνεισφορά στην ανθρώπινη εξέλιξη.

(Πηγή: carlking.com) 

Η ζήλια ανάμεσα στα αδέρφια (Γ): Στρατηγικές Αντιμετώπισης


Πώς να βοηθήσουμε τα αδέρφια να μη ζηλεύουν; Ποια τεχνάσματα να χρησιμοποιήσουμε για να μην καταλήξουν να έχουν μεταξύ τους μία σχέση στείρα, που δηλητηριάζει την οικογενειακή ζωή; 

1. Χαρίστε τους ευτυχισμένες αναμνήσεις
Αν θέλετε η περίοδος πριν, κατά τη διάρκεια και μετά τον ερχομό του νέου μέλους να μην μείνει στις αναμνήσεις του ως μία περίοδος εφιαλτική, πρέπει να καταβάλλετε συνειδητές προσπάθειες ώστε ο ερχομός του μωρού και οι επακόλουθες δυσκολίες να αποτελέσουν αφορμή για νέα προνόμια. 
Τονίστε περισσότερο τη σχέση με τον μπαμπά. Με την ευκαιρία της γέννησης του μωρού, μπορείτε να καθιερώσετε καινούργιες συνήθειες, που θα ενισχύσουν τη σχέση πατέρα - παιδιού: έναν περίπατο το πρωί της Κυριακής, μία βραδινή έξοδο στο σινεμά, ένα κέρασμα στο ζαχαροπλαστείο, μία κουβεντούλα κάθε βράδυ με το παιδί στο δωμάτιό του πριν πέσει για ύπνο... 

2. Αφήστε το να ονειροπολεί
Το μίσος και η οργή απέναντι στον εισβολέα γεννούν στο μυαλό του παιδιού τρομερές φαντασιώσεις: φαντάζεται ότι το βασανίζει, ότι το κάνει κομματάκια, ότι το ξεφορτώνεται. Και τρομοκρατείται. Δεν ξέρει πώς να δαμάσει τις καταστρεπτικές παρορμήσεις που το καταβάλλουν. Προκειμένου να ξεπεράσει τα τέρατα που ανακαλύπτει μέσα του και που αντιπροσωπεύουν το αδερφάκι του, μπορεί να χρησιμοποιήσει: 
  • Μαριονέτες, πάνινα ζωάκια, κούκλες που μπορούν να λειτουργήσουν ως υποκατάστατα πάνω στα οποία θα εκτονώσει την επιθετικότητά του. Με αυτό τον τρόπο διαπιστώνει σταδιακά ότι οι καταστροφικές του ιδέες δεν είναι επικίνδυνες, γιατί δεν επιδρούν στην πραγματικότητα στο αδερφάκι του, ενώ οι γονείς του δεν παύουν να το αγαπούν. 
  • Παραμύθια, μέσα από τα οποία αναβιώνει του ενδόμυχους φόβους του και παράλληλα απελευθερώνεται από αυτούς. Τα παραμύθια δεν αρνούνται τη σκοτεινή πλευρά του εαυτού του, αντίθετα την προβάλλουν για να το απαλλάξουν από αυτή. Ακούγοντας μία ιστορία, το παιδί κάθε φορά ταυτίζεται με έναν από τους ήρωές της. Απελπίζεται όταν η Τοσοδούλα μένει μόνη της στο δάσος, για να χαρεί ξανά όταν επανενωθεί η οικογένεια. 

3. Αποφύγετε τις συγκρίσεις 
Όλοι μας έχουμε την τάση να σχηματίζουμε μία στερεότυπη εικόνα για τους άλλους. Και τότε όλες οι πράξεις τους ερμηνεύονται υπό το πρίσμα της κακής ή άσχημης ιδέας που έχουμε σχηματίσει γι' αυτούς. Σε περίπτωση καυγά, αντί για τη συνηθισμένη τιμωρία του είδους "Δεν έχει τηλεόραση" ή "Δεν έχει τούρτα", ας υποχρεώσουμε τα παιδιά να υπερβούν την καθιερωμένη τους σχέση. Αν είναι να τα τιμωρήσουμε, ας τους επιβάλλουμε να ονομάσουν τρία προτερήματα του αδερφού ή της αδερφής τους. Με αυτό τον τρόπο, αναγκάζουμε τα παιδιά να δουν και τη θετική πλευρά του αντιπάλου τους. Εκτός αυτού, το παιδί που θα δεχτεί τα κοπλιμέντα, θα νιώσει καταξιωμένο και θα τρέφει λιγότερο μίσος για τα αδέρφια του. 

4. Επαινέστε τα παιδιά σας. 
Ας προσπαθήσουμε να θυμηθούμε πότε ήταν η τελευταία φορά που επαινέσαμε τα παιδιά μας. Αν δεν το θυμόμαστε καν, ας προσπαθήσουμε να επανορθώσουμε. Οι έπαινοι είναι για το παιδί ό,τι οι ακτίνες του ήλιου για την ανάπτυξη ενός φυτού: ποτέ δεν είναι αρκετοί. Αν σκεφτούμε μάλιστα ότι η αναλογία ανάμεσα στις επιπλήξεις και στους επαίνους είναι πάνω κάτω της τάξεως του 10 προς 1, δε χρειάζεται να φοβόμαστε μήπως το παρακάνουμε με τους επαίνους και τις επιδοκιμασίες. Οι ευκαιρίες είναι αναρίθμητες. 

5. Ισότητα: να δίνεις στον καθένα αυτό που χρειάζεται, και όχι το ίδιο με τον άλλον 
Υποχρέωση του γονιού δεν είναι να αφιερώνει τον ίδιο χρόνο και την ίδια φροντίδα στα παιδιά του, αλλά να καταφέρνει να διαφοροποιεί το χρόνο και τη φροντίδα του ανάλογα με τις ανάγκες του κάθε παιδιού και να αποδεχτεί το γεγονός ότι το παιδί εκείνο που δε συμμετέχει σε κάποια συγκεκριμένη στιγμή μπορεί και να νιώσει απομονωμένο. Κι όταν μας κατηγορεί ότι αφιερώσαμε περισσότερο χρόνο στον αδερφό του, να το παραδεχόμαστε χωρίς να προσπαθούμε να το κρύψουμε ή να το αρνηθούμε. "Έχεις δίκιο. Πέρασε πολύ χρόνο με τον αδερφό σου. Ξέρεις όμως, εκείνο το διάστημα ήταν πολύ σημαντικό για εκείνον και δυσκολευόταν να το συναρμολογήσει". Με αυτόν τον τρόπο το παιδί αντιλαμβάνεται ότι η μαμά ενδιαφέρεται για τις ανάγκες και των δυο τους και δέχεται τελικά ότι γι' αυτό το λόγο μπορεί να αφιερώνει περισσότερο χρόνο στον αδερφό του. 

6. "Ποιον αγαπάς περισσότερο, εκείνον ή εμένα;" 
Η συνηθέστερη απάντηση είναι: "Για μένα είσαστε το ίδιο και σας αγαπώ το ίδιο". Όμως ο τρόπος που αγαπάμε ένα άτομο δεν μπορεί να συγκριθεί με κανέναν άλλο, γιατί κάθε άτομο είναι μοναδικό, με δικές του ανάγκες και δικές του απαιτήσεις. Το ίδιο συμβαίνει και με τα παιδιά. Το "για μένα είσαστε το ίδιο" δεν τα καθησυχάζει. Δεν αποζητούν ισότητα, θέλουν αποκλειστικότητα. Η αγάπη δεν κόβεται κομμάτια σαν την τούρτα. Είναι ολοκληρωτική. 
Αν τώρα θέλουμε να απαντήσουμε στην ερώτηση, έχουμε δύο επιλογές. Η μία είναι να αντιστρέψουμε την ερώτηση και να ρωτήσουμε το παιδί: "Γιατί με ρωτάς; Νιώθεις παραμελημένος επειδή περνώ περισσότερο χρόνο με την αδερφή σου;..." ερευνώντας έτσι τα συναισθήματα που κάνουν το μικρό να μας θέτει αυτό το ερώτημα. 
Η δεύτερη επιλογή είναι να το καθησυχάσουμε: "Για μένα είσαι μοναδικός και κανείς δεν μπορεί να σε αντικαταστήσει". Ας του παρουσιάσουμε την αγάπη των γονιών του σαν μια θάλασσα: ακόμα κι αν πάρουμε όσο νερό χρειαζόμαστε, δε στερεύει ποτέ. Ή πείτε του αυτό που λέει ο Γούντι Άλεν σε μία από τις ταινίες του: "Η καρδιά μου είναι σαν από λάστιχο και διογκώνεται ανάλογα με τις ανάγκες". 

Πέντε συμβουλές που κατευνάζουν τα πάθη

1. Να δείχνετε συχνά την αγάπη σας για τα παιδιά σας: αγκαλιάστε τα, φιλήστε τα, δείξτε ενθουσιασμό κάθε φορά που τα βλέπετε. 
2. Να φροντίζετε να μη μένουν πικρίες ανάμεσά σας: να συμφιλιώνεστε μαζί τους κάθε βράδυ και μια φορά τη βδομάδα με όλη την οικογένεια. 
3. Να τα επαινείτε όσο το δυνατόν περισσότερο, ακόμα και για πράγματα μικρά. Οι έπαινοί μας ποτέ δε θα τους είναι αρκετοί και ποτέ δε θα τους κάνουν κακό. 
4. Να επαινείτε τα παιδιά σας μπροστά σε τρίτους, αλλά πάρτε τα κατά μέρος αν πρέπει να τους κάνετε παρατήρηση. 
5. Όταν αναγκάζεστε να τους κάνετε παρατήρηση, να ολοκληρώνετε την κουβέντα σας, θυμίζοντας στο παιδί τις περιπτώσεις που φέρθηκε σωστά και να εκμεταλλεύεστε την ευκαιρία να το διαβεβαιώσετε για την αγάπη, την εμπιστοσύνη και το θαυμασμό που τρέφετε απέναντί του. 


(Από το βιβλίο "Παιδιά που ζηλεύουν", Νεσια Λανιάντο)

Μπορεί επίσης να σας ενδιαφέρει: